CASE STUDY: Οικογενειακή Επιχείρηση

The updated version of this post is located at this link:

http://www.facebook.com/note.php?note_id=195872910451385

Πως αρχίζετε τη μέρα σας? Θέλοντας να καταστρέψετε και να καταναλώσετε σε μια απέλπιδα προσπάθεια να αποκτήσετε εξουσία που ίσως εξασφαλίσει την επιβίωση σας? Σίγουρα γρήγορα θα διαπιστώσετε πως αυτή η εξασφάλιση δεν έρχεται ποτέ οπότε θα πρέπει να συνεχίσετε να καταναλώνετε, να καταστρέφετε και να ζείτε ατομικά. Μήπως όμως ξυπνάτε θέλοντας να δημιουργήσετε, να προσφέρετε και να νικήσετε αποδεικνύοντας πως είστε οι καλύτεροι? Στη δική σας περίπτωση μάλλον η δόξα είναι η κινητήριος δύναμη και πολλές φορές σας οδηγεί σε δρόμους όπου η επιβίωση δεν φαίνεται να έχει τον πρωτεύοντα ρόλο. Θα έλεγε κανείς πως ζείτε περισσότερο συμβιωτικά. Αν και αυτός ο δυαδικός διαχωρισμός είναι υπεραπλούστευση της πραγματικότητας εδώ μας αρκεί.

Είχα την ευκαιρία να ζήσω από κοντά μια οικογενειακή επιχείρηση που εδώ και χρόνια εφαρμόζει τον πρώτο τρόπο ζωής. Το μοντέλο που ακολουθεί βασίζεται στην εκμετάλλευση ανθρώπων στους οποίους υπόσχεται όπως λέμε φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Η λέξη επιχείρηση περιέχει μέσα της το ουσιαστικό εγχείρημα, κάτι που δύναται να ακολουθήσει μια ανοδική ή καθοδική πορεία, και δυστυχώς στη συγκεκριμένη περίπτωση το μοντέλο της συγκεκριμένης επιχείρησης φέρει, όπως θα δείτε παρακάτω, όλα τα εφόδια ώστε μακροπρόθεσμα να αποτύχει.

Η συγκεκριμένη οικογενειακή επιχείρηση ανήκει στο χώρο των υπηρεσιών καθώς είναι μια εταιρεία που ασχολείται με το ηλεκτρονικό marketing. Με άλλα λόγια δεν παράγει τίποτα! Απλά προωθεί τα προϊόντα που παράγουν άλλες εταιρείες. Κάνοντας μια μικρή παρένθεση μπορούμε να λάβουμε υπόψη τον ηθικό ρόλο του marketing. Όπως έχει αποδειχθεί από διάφορες έρευνες ψυχολόγων οι τεχνικές για να οδηγήσεις κάποιον να πράξει κάτι βλαβερό για τον εαυτό του ή τους άλλους αλλά και αντίθετα για να πράξει ευεργετικά για τον εαυτό του ή τους άλλους είναι κοινές. Τι σημαίνει αυτό? Πως ακόμα και αν επιθυμείς να κάνεις καλό σε κάποιον θα πρέπει να χρησιμοποιήσεις χειραγώγηση για να τον πείσεις να πράξει σωστά. Το να περιμένεις να ενεργήσει συμβιωτικά μόνο και μόνο επειδή συνάδει με την λογική δεν αρκεί. Επομένως είναι στο χέρι του μαρκετίστα να προμοτάρει το ένα ή το άλλο προϊόν ανάλογα με τις προθέσεις του.

Καθώς η ανάγκη για marketing δεν είναι ζωτικής σημασίας, μπορεί να εμφανιστεί/εξαφανιστεί νυχθημερόν. Εφόσον το λεπτό σκοινί πάνω στο οποίο κρέμεται η συγκεκριμένη εταιρεία και όλες οι συναφές εταιρείες του χώρου υπηρεσιών είναι δεδομένο πως θα πρέπει οι εταιρείες αυτές να είναι πολύ καλές! Να στηθούν καλά από την αρχή και να δουλεύουν με όσο το δυνατόν πιο εξειδικευμένο προσωπικό. Εδώ το marketing είναι ηλεκτρονικό και το γεγονός αυτό ενισχύει ακόμα περισσότερο την προηγούμενη υπόθεση. Το μοντέλο της συγκεκριμένης εταιρείας λειτουργεί τελείως αντίστροφα. Χρησιμοποιεί ανθρώπους για πεπερασμένα χρονικά διαστήματα, χωρίς εκπαίδευση, χωρίς να υπάρχει συνοχή των ενεργειών και φυσικά χωρίς πρόοδο. Εγγενώς λοιπόν όλα τα projects που παράγονται από την συγκεκριμένη εταιρεία είναι ερασιτεχνικά. Για του λόγου το αληθές, την στιγμή που γνώρισα την εν λόγω οικογένεια το σύστημα στο οποίο εργάζονταν, το σύστημα Visual Studio της Microsoft υπήρχε στην εταιρεία εδώ και τέσσερα(4) χρόνια αλλά ο μοναδικός και παλαιότερος προγραμματιστής είχε προσληφθεί μόλις μερικούς μήνες νωρίτερα.

Ο μαγικός αριθμός είναι το τρία(3) διότι οι άνθρωποι γνωρίζουν από την εμπειρία τους, πως οτιδήποτε συμβεί, τρεις ή περισσότερες φορές ΔΕΝ είναι σύμπτωση

Για να κατανοήσετε καλύτερα το μοντέλο θα σας δώσω ένα ακόμα στοιχείο. Το τηλεφώνημα που έλαβα από την εταιρεία έγινε περίπου πέντε(5) μήνες αργότερα από την στιγμή που έστειλα το email. Ήδη θα αναρωτιέστε πως είναι δυνατόν να κρατήσει ο οποιοσδήποτε επαγγελματίας emails μέσα στα εισερχόμενα του, τα οποία χρονολογούνται 5 μήνες νωρίτερα. Ένας λόγος αν θέλουμε να τον δικαιολογήσουμε είναι να πούμε πως είναι τέρας οργάνωσης και έχει καταχωρήσει σε ξεχωριστό φάκελο όλα τα emails βιογραφικών που έχει λάβει ποτέ. Η άλλη περίπτωση είναι αυτό να γίνεται εσκεμμένα, διότι αν κάποιος υποψήφιος έστειλε ένα email με το βιογραφικό του πριν 5 μήνες και ακόμα ψάχνει για εργασία το πιθανότερο είναι να είναι απελπισμένος να βρει μια θέση.

Άρα το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς το έχει κάνει ήδη το κοινωνικό σύστημα που προάγει την απελπισία των ανέργων. Ένα εύκολο θύμα για τον εργοδότη. Το γεγονός που κάνει αυτή την δεύτερη περίπτωση πιθανότερη είναι πως όταν εγώ προσωπικά έστειλα ένα επιβεβαιωτικό email στον εργοδότη για την πρώτη μας συνάντηση δεν το διάβασε καθόλου. Μόνο η λέξη “βιογραφικό” στην επικεφαλίδα του μηνύματος αρκούσε για να λάβω ένα δεύτερο πανομοιότυπο email με το αρχικό.

Πάντοτε να έχετε σε επαγρύπνηση όλες τις αισθήσεις σας, γιατί μόνο τότε θα καταλάβετε αν κάτι βρωμάει, ξινίζει και φαίνεται σαπισμένο. Διότι τότε είναι σίγουρα για πέταμα!

Που άρχισα να κάνω λάθος: Εκεί όπου άφησα να με θολώσει το πλεονέκτημα της απόστασης. Για κάποιον που μένει μακριά από διάφορα κομβικά σημεία της ευρύτερης περιοχής των Αθηνών η απόσταση συνεπάγεται υψηλό κόστος μεταφοράς και μείωση του βιοτικού επιπέδου της καθημερινότητας μιας και ο ελεύθερος χρόνος του μετατρέπεται σε ταλαιπωρία. Το αντίθετο σενάριο ήταν η ματαιοδοξία που θόλωσε την κρίση μου.

Τα συναισθήματα που εξέλαβα από την πρώτη στιγμή από τον εργοδότη ήταν μια απαξίωση για το έως τότε έργο μου και το μόνο που του κέντρισε το ενδιαφέρον ήταν ένα ημιτελές παιχνίδι του facebook που είχα υλοποιήσει στον υπεραρκετό ελεύθερο χρόνο μου ως υποψήφιος εργαζόμενος. Τα συναισθήματα αυτά τα αγνόησα! Έπεισα τον εαυτό μου πως καμία δουλειά δεν είναι τέλεια με αποτέλεσμα να μην εμπιστευτώ το gut-feeling που είχα για την όλη υπόθεση.

Οι κακοί οιωνοί όμως δεν σταμάτησαν να έρχονται. Από την πρώτη κιόλας ημέρα που μου ανέθεσαν το project υπήρχε μια πολύ ευγενική, πολύ περιποιημένα τυλιγμένη με φανταχτερή κορδέλα, πίεση να υπογράψω μία σύμβαση εργασίας. Δεύτερο στοιχείο είναι πως την ίδια ημέρα άρχισε την συνεργασία με την εν λόγω εταιρεία και μια κοπέλα ως γραφίστρια. Τα ερωτηματικά ξεπρόβαλαν από παντού, από όλες τις καρέκλες που έβλεπα γύρω μου αλλά και από την καρέκλα που καθόμουν εκείνη την στιγμή. Που ήταν όλοι οι υπόλοιποι? Τι απέγιναν αυτοί που δούλευαν προηγουμένως εδώ? Όταν η ώρα ήταν κατάλληλη έθεσα την ερώτηση και έλαβα μια ασαφή απάντηση από το μικρότερο μέλος της οικογένειας. Αλλά ευτυχώς ο προγραμματιστής ήταν εκεί επί τόπου παρόν για να συμπληρώσει την αρκετά πιο σαφή απάντηση “εδώ όλοι περνάνε σαν φαντάσματα”. Από εκείνη τη στιγμή και μετά έγινε σαφές πως εάν συνεργαζόμουν με αυτή την οικογένεια θα γινόμουν και εγώ πολύ σύντομα ένα φάντασμα.

Πιστός όμως στις εμμονές μου να λύσω το πρόβλημα και να τελειώσω επιτυχώς το project χρησιμοποιώντας μια τεχνολογία που με την οποία δεν είχα καμία οικειότητα λίγες μέρες πριν αφιέρωσα τις σκέψεις μου στον πηγαίο κώδικα που έπρεπε να αναπτύξω ώστε να δώσω ζωή στα γραφικά. Ένα επακόλουθο αυτής της αφοσίωσής μου να μοντελοποιήσω και να υλοποιήσω το project σε σύντομο χρονικό διάστημα ήταν να μην κοιτάξω καθόλου την σύμβαση εργασίας. Και για εκείνες τις λίγες ημέρες ήταν προς το καλύτερο διότι κατάφερα να ολοκληρώσω το έργο.

Ένα ακόμα στοιχείο που υποδείκνυε πως είμαι περαστικός εκεί μέσα ήταν η συμπεριφορά της οικογένειας, ίσως περισσότερο έκδηλη από ένα συγκεκριμένο μέλος της. Εδώ είναι που παίζει ρόλο και πάλι το gut-feeling. Το συγκεκριμένο μέλος της οικογένειας φέρονταν ιδιαιτέρως ψυχρά και με σνομπισμό απέναντι στους νέους συνεργάτες (εμένα και την γραφίστρια) και όχι τόσο με τον προγραμματιστή. Εφόσον η συμπεριφορά αυτή ήταν μόνιμη είχα μια καλή ευκαιρία να την μελετήσω. Αν θέλετε μπορείτε να πείτε ότι μου ήρθε στο μυαλό το τρίτο μέρος της στιχομυθίας:

• Learn from everyone
• Follow no one
• Watch for patterns
• Work like hell

Προσπάθησα να θυμηθώ που αλλού είχα συναντήσει ανάλογη συμπεριφορά. Μου θύμιζε κάτι παρόμοιο με τα παιδιά των φαναριών: τους δίνεις ψίχουλα να σου κάνουν τη δουλειά (πχ. καθαρίσουν το παρμπρίζ) αλλά επειδή δεν θέλεις να νοιαστείς αποφεύγεις οποιαδήποτε οικειότητα, κοίταγμα στα μάτια ή συνομιλία μαζί τους. Έτσι είναι! Εξάλλου και εμείς ήμασταν φαντάσματα. Τα παιδιά του μηνός που αν υπέγραφαν θα μετατρέπονταν στα κορόιδα του μηνός.

Μετά από αυτό αρκούσε να ανακαλέσω τον κοινό παρονομαστή όλων των ανθρώπων, την σωματική και ψυχική υγεία. Και αν φαινομενικά τουλάχιστον ήμασταν όλοι εξίσου σωματικά υγιείς υπήρχε η διαφορά στην ψυχική υγεία απείχε παρασάγγας και έντεκα . Ενώ ο εκμεταλλευόμενος θα έπρεπε θεωρητικά να βρίσκεται σε χειρότερη ψυχική κατάσταση από τον εκμεταλλευτή, στην πραγματικότητα συνέβαινε το αντίθετο.

Εγώ έκανα κάτι που απολάμβανα εφαρμόζοντας γνώσεις πληροφορικής ενώ αυτοί που μου ανέθεσαν το project το οποίο έφυγε ουσιαστικά από τα χέρια τους, ξεκινούσαν την μέρα τους με νεύρα, κακία και εμπόλεμη διάθεση. Με τους άλλους όμως, όχι με εμάς.

Εμάς μας άφηναν χαλαρούς, πολύ χαλαρούς, περισσότερο από όσο θα περίμενε κανείς από κάποιον που σου δίνει την ευθύνη ενός project. Για να μην παρεξηγηθούμε, όχι δεν θέλω να έχω κανέναν να ασκεί εξουσία πάνω από κεφάλι μου, αλλά θα ήθελα να έχω κάποιον από τον οποίο να μπορώ να μάθω. Πολύ ενοχλητικό, παράδοξο και ηλίθιο για μια εταιρεία που θέλει να βρίσκεται στο χώρο του ηλεκτρονικού μάρκετινγκ να διοικείται από ανθρώπους που με έμμεσο τρόπο να χλευάζουν συνεχώς την τεχνολογία σαν να είναι κάτι που δεν τους αφορά και είναι απλά ευθύνη ενός μηχανικού.

Και κάτι ακόμα: Αν δεν έχετε 6η αίσθηση, εξασκήστε την!

Ήδη άρχισε να φαίνεται πως η αρχική win - lose κατάσταση μετατρέπεται στην πραγματικότητα σε μια lose - lose κατάσταση. Χαρακτηριστικό είναι πως όταν ανέφερα στον ιδιοκτήτη πως θα μου άρεσε σε περίοδο ενός χρόνου επαγγελματικής εμπειρίας γενικά στην πληροφορική να έχω αποδοχές ~2000 ευρώ είδα πόσο πολύ τον ξένισε η ιδέα σε αυτό το ποσό. Αυτό που δεν του ανέφερα όμως είναι πως σύμφωνα με τις φήμες αλλά και με αριθμούς να το επιβεβαιώνουν είναι πως ο προγραμματιστής που βγάζει 2000 ευρώ συνεπάγεται έναν προϊστάμενο ο οποίος έχει αποδοχές κοντά στα 5000 ευρώ! Η αδυναμία του να δει αυτή την πραγματικότητα ή αλλιώς η ανικανότητά του να επιτύχει τέτοιους στόχους είναι ένα από τα εγγενή προβλήματα για το μέλλον της εταιρείας.

Η κλίμακα αυτή δεν αποκτάται από την μία μέρα στην άλλη, είναι αποτέλεσμα εργασίας και σωστής οργάνωσης αρκετών χρόνων το οποίο όμως δεν συμπεριλαμβάνει μεγάλες σπατάλες εφόσον το μόνο κόστος στην οργάνωση πληροφοριακών συστημάτων είναι φαιά ουσία έξυπνων ανθρώπων! Μια ωραία παρομοίωση που ταιριάζει εδώ είναι αυτή των δύο φίλων, ο ένας με το πέτρινο σπίτι και ο άλλος με το ξύλινο. Σε κάθε καταιγίδα το ξύλινο σπίτι γκρεμιζόταν και έπρεπε να φτιαχτεί από την αρχή ενώ το πέτρινο άντεχε. Ο ένας από τους φίλους δούλεψε σκληρά μια φορά και από εκεί και πέρα ήταν ελεύθερος να αναπτυχθεί ενώ ο άλλος δούλευε ξανά και ξανά μετά από κάθε καταιγίδα. Πόσες καταιγίδες πρέπει να γίνουν για να καταλάβει ο άεργος φίλος πως πρέπει να εξελιχθεί?

Επόμενο στοιχείο κάθε δομής οργάνωσης είναι να γνωρίζεις πότε ο όγκος των δεδομένων, της ροής πληροφορίας ή της εργασίας δικαιολογεί ένα ορισμένο overhead. Αποφύγετε τα overheads είναι ένα από τα πρώτα πράγματα που διδάσκονται οι μηχανικοί. Στην συγκεκριμένη επιχείρηση ο τρόπος οργάνωσης είναι γεμάτος overheads εφόσον όλα τα μέλη της οικογένειας αποτελούν από μόνα τους ένα overhead! Με άλλα λόγια κανένα από τα μέλη δεν ασχολείται με το εργατικό μέρος της δουλειάς το οποίο αναθέτουν σε τρίτους. Επομένως ο μοναδικός ρόλος που αναλαμβάνουν είναι η σύλληψη ιδεών που θα πρέπει να εφαρμοστούν από άλλους. Αλλά αν θεωρήσουμε πως 3-4 άτομα λειτουργούν επιτηρητικά και διοικητικά, θα περίμενε κανείς να υπάρχει ένας εύλογος αριθμός ανθρώπων στο εργατικό κομμάτι. Για θυμηθείτε όμως, πως δύο προγραμματιστές και μια γραφίστρια είναι όλο και όλο το προσωπικό, μόνο τρία(3) άτομα! Το overhead είναι υπερβολικό και άρα μη αποδοτικό!!

Το παραπάνω βασίζεται σε μια ξεπερασμένη αντίληψη: Ξεχωριστές ομάδες ανθρώπων θα πρέπει να αναλαμβάνουν το δημιουργικό και ξεχωριστές το εργατικό κομμάτι. Αν το δεχθούμε αυτό θα πρέπει να δεχθούμε πως η μία ομάδα έχει τεχνικές γνώσεις αλλά καμία δημιουργική τάση ενώ η δεύτερη ομάδα έχει πολλές ιδέες αλλά είναι ανίκανη να τις εφαρμόσει. Εμπειρικά θα συμφωνήσετε μαζί μου πως τέτοιοι απόλυτοι διαχωρισμοί είναι λανθασμένοι όταν μιλάμε για ανθρώπους. Όλοι έχουν να προσφέρουν στον έναν ή στον άλλο τομέα απλά ίσως λιγότερο ή περισσότερο ανάλογες τις κλίσεις του καθενός.

Έχω καταθέσει αρκετά συμπεράσματα ως τώρα αλλά θα αφήσω σε εσάς και στον εαυτό μου το ερώτημα του γιατί τα μέλη της συγκεκριμένης οικογένειας δεν επιθυμούν να καταπιαστούν με το εργατικό κομμάτι. Αυτό θα τους απάλλασσε πρώτα απ' όλα από την ανάγκη για γραφίστες ή άλλους designer τεχνικούς. Μη έχοντας την ανάγκη να προσλάβεις κάποιον δεν ασχολείσαι με διαδικασίες, δεν χρειάζεται να πληρώσεις κάποια σύμβαση εργασίας και έχεις την ευχαρίστηση πως έφτιαξες κάτι αποκλειστικά δικό σου.

Αλλά υπάρχει κάτι πολύ πιο σημαντικό στον συνδυασμό δημιουργικής σκέψης και εργασίας. Το ένα ενισχύει το άλλο δημιουργώντας ένα θετικό βρόγχο ανάδρασης. Οι δύο διαδικασίες γίνονται ταυτόχρονα και παράλληλα. Είναι πολύ πιο πιθανό να έχεις δημιουργικές σκέψεις ενόσω δουλεύεις παρά να πιέζεις μεμονωμένα τον εαυτό σου να του κατέβουν ιδέες!

Λένε πως είναι πολύ σημαντικό το πως θα τελειώσει μια ιστορία, εάν θα έχει θετική ή αρνητική κατάληξη. Το τέλος επηρεάζει, ολόκληρη την ιστορία στην εμπειρική μνήμη ενός ανθρώπου (περισσότερα για αυτό θα πρέπει να ανατρέξετε στην επιστήμη των behavioral economics). Αλλά συνήθως το τέλος συμβαίνει στο τέλος! Αν γνωρίζεις το τέλος από την αρχή, αν αυτό είναι κακό ή καλό, το συναίσθημα σε ακολουθεί σε όλη την διαδρομή αυτής της εμπειρίας.

Στην εν λόγω ιστορία λοιπόν το τέλος είχε συγκεκριμένη ημερομηνία, τέσσερις(4) μήνες αργότερα, και δεν θα ήταν καλό όπως όλα έδειχναν. Οι κακοί οιωνοί συνεχίζονταν για ακόμα μία φορά. Μέσα στην εβδομάδα που πέρασε υπήρχε συνεχή ροή ανθρώπων που έρχονταν για συνέντευξη. Εφόσον η ομάδα εργασίας είχε σχεδόν κλείσει, ποιος ο λόγος της πασαρέλας, με ροή κατά μέσο όρο δύο(2) με τρία(3) άτομα κάθε ημέρα?! Ακόμα ένας οιωνός ήταν η απόκριση από διάφορους καταστηματάρχες της γύρω περιοχής. Όταν τους αναγνώριζα πως είχα ξεκινήσει δουλειά στην εν λόγω εταιρεία έπαιρνα μια έμμεσα αρνητική απάντηση, όπως ακριβώς όταν θες να πεις κάτι αλλά δεν θες να το φωνάξεις διότι δεν γνωρίζεις ποιος είναι ο συνομιλητής σου.

Όπως είπαμε ήδη, καμία δουλειά δεν είναι τέλεια, και αν μη τι άλλο είναι αναγκαία για να πληρώσει τους λογαριασμούς και τα λοιπά πάγια έξοδα. Έχοντας επιτύχει, κάτι που φάνταζε αρκετά δύσκολο στην αρχή της εβδομάδας, να πλησιάζω στην ολοκλήρωση του project έπρεπε να διαβάσω την σύμβαση που μου είχαν εκτυπώσει. Πρώτα όμως ρώτησα το δεύτερο μέλος της νέας παρέας της εταιρείας, την κοπέλα που και αυτή μόλις είχε ξεκινήσει ως γραφίστρια. Μόλις μου ανέφερε το εξευτελιστικό ποσό για το οποίο την είχαν προσλάβει (είχε ήδη υπογράψει), και όχι ευθέως παρά δόλια εκμεταλλευόμενοι την ανοχή της ή ίσως την αδιαφορία της να διαβάσει αναλυτικά τη σύμβαση (δεν γνωρίζω) τότε μου γεννήθηκε η απορία αν η παρεξήγηση ήταν αμοιβαία. Όσο εγώ τους παρεξήγησα στην αρχή για το ρόλο της εταιρείας τους άλλο τόσο με παρεξήγησαν και αυτοί πως είμαι αναλφάβητος και δεν θα καταλάβω πως φέρθηκαν ύπουλα σχετικά με τον αρχικό προφορικό διακανονισμό μας. Έμενε μόνο λίγη ώρα μέχρι να φτάσω σπίτι και να διαπιστώσω ακριβώς αυτό!

Το γεγονός ότι υποτίμησαν σε σημαντικό βαθμό την νοημοσύνη μου προσέβαλλε μονάχα τον εγωισμό μου και δεν είχε καμία άλλη επίπτωση εφόσον ευτυχώς δεν είχα υπογράψει την σύμβαση. Σε λίγη ώρα όταν καταλάγιασαν τα συναισθήματα ήμουν περισσότερο ψύχραιμος να σκεφτώ τι θα μπορούσα πραγματικά να κερδίσω από την τρέχουσα κατάσταση.

Ο προγραμματιστής της εταιρείας παρότι συνεργάσιμος δεν φαίνονταν να ενδιαφέρεται να ανεβάσει την κλίμακα των project σε ανώτερο προγραμματιστικό επίπεδο. Αυτό θα γίνει κατανοητό μόνο από ανθρώπους της πληροφορικής αλλά θα αναφέρω χαρακτηριστικά πως τα μικρά projects της εταιρείας δεν είχαν την ανάγκη να ξεπεράσουν το 2-tier επίπεδο ενώ όλες οι υπόλοιπες εταιρίες λειτουργούν από το 3-tier MVC επίπεδο και πάνω.

Από την άλλη πλευρά ο ιδιοκτήτης μη έχοντας κανένα ενδιαφέρον για πληροφοριακά συστήματα πόσο μάλλον για την οργάνωση και ανάπτυξη αυτών δεν μπορεί να προσφέρει κάτι σε προγραμματιστές. Για να το πούμε διαφορετικά μια τετράμηνη εργασία σε αυτή την εταιρεία δεν προσφέρει καμία ουσιαστική προϋπηρεσία, παρά μόνο εικονική!

Αν με ρωτήσετε ποια ακριβώς είναι αυτή η εταιρεία θα μπορούσα να σας πω αλλά δεν θα το κάνω για τον απλούστατο λόγο ότι δεν είναι μόνο αυτή, είναι περισσότερες από μία. Δεν είναι στόχος αυτού του κειμένου να σπιλώσει την τάδε οικογενειακή επιχείρηση, παρά να αναλύσει το ανήθικο αλλά και προπάντων αποτυχημένο μοντέλο που ακολουθεί.

Επομένως η δική μου απόφαση ήταν να μην αρχίσω την συνεργασία με την εν λόγω εταιρεία μένοντας όμως πιστός στον προφορικό μου λόγο σε αυτούς και στον εαυτό μου να ολοκληρώσω το project που μου ανέθεσαν. Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές είμαστε μια μέρα μετά από το αντίο που είπα στην εταιρεία και το project είναι ολοκληρωμένο και στο ράφι. Αν θεωρήσουμε πως η κοστολόγηση του project είναι μέσα σε λογικά πλαίσια τότε σημαίνει πως η άρνησή τους να το αγοράσουν συνοδεύεται από προσωπικά συναισθήματα πράγμα που αναδεικνύει ακόμα ένα χαλασμένο σημείο αυτού του μοντέλου.

Αν βρεθείτε σε παρόμοιο δίλημμα, πιστεύω αξίζει να αναζητήσετε ανθρώπους (ανέργους, ελεύθερους επαγγελματίες κτλ.) που θα συνεργαστούν μαζί σας για να καταφέρετε να κτίσετε ένα win – win μοντέλο!

Επιμέλεια: Γιώργος Πληγορόπουλος

ΣΠΙΤΙ

Χαζοφιλοσοφικό paper σκέφτομαι και γράφω: ΤΟ ΣΠΙΤΙ

Το σπίτι ή αλλιώς η οικία, δεν είναι εκεί που νιώθουμε οικεία?

Ξεκινάμε τη μέρα μας, δεν παίρνουμε το τραίνο ούτε το αυτοκίνητο να πάμε μακριά (σημείωσε: μακριά, κοντά είναι σχετικές έννοιες), διότι κάπου κοντά μας δεσμεύει η δουλειά μας, οι υποχρεώσεις μας ή οποιαδήποτε συμβολή απαιτείται να κάνουμε στο κοινωνικό σύνολο απαραίτητη για την επιβίωσή μας.

Άρα ασχέτως αν γενικότερα θα κινηθούμε σε μια μεγάλη έκταση έχουμε περίπου συγκεκριμένες διαδρομές να ακολουθήσουμε με ακόμα πιο συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα.

Ο χώρος εργασίας μας είναι υποχρεωτικός, ζητά την παρουσία μας, και κατά κανόνα θα ανεχτούμε τους ανθρώπους με τους οποίους συνεργαζόμαστε. Εξάλλου αυτό είναι μέρος της κοινωνικής συναναστροφής, να αλληλεπιδρούμε με ανθρώπους που δεν είναι της επιλογής μας. Οπότε σίγουρα στην δουλειά μας, είτε είναι όρθια και κοπιαστική είτε καθιστή και άνετη δεν μπορούμε να πούμε πως αισθανόμαστε οικεία. Ακόμα και αν η επιχείρηση μας ανήκει, ο ρόλος του να είσαι το σωστό αφεντικό θα περιορίσει τα λόγια σου και τις πράξεις σου.

Φυσικά ο όρος οικεία είναι ελάσσονος σημασίας όταν είσαι μόνος σου είτε στο δωμάτιο του σπιτιού σου είτε στο γραφείο σου κλεισμένος ώστε να μην σε βλέπει ούτε να σε ακούει κανείς διότι τότε απλά μπορείς να κάνεις ότι θέλεις, να έχει την απόλυτη ελευθερία και να μην αλληλεπιδρας με ανθρώπους.

Οι ώρες της δουλειάς όμως είναι συγκεκριμένες και αν δεν υπάρχει επιπλέον φόρτος εργασίας που θα πρέπει να κουβαλήσεις στο σπίτι όπου θα απομονωθείς από τους υπόλοιπους παρευρισκομένους να την ολοκληρώσεις θα έχεις ελεύθερο χρόνο να τον διαθέσεις όπως επιθυμείς.

Σίγουρα αν βρεθείς με τους φίλους σου θα νιώθεις οικεία, αν είναι πραγματικοί σου φίλοι εννοείται και όχι απλά κάποιοι τυχαίοι που αναγκάστηκες να ανεχτείς για παρέα ή κάποιους που θέλεις να εκμεταλλευτείς παίζοντας τον φίλο. Αλλά οι φίλοι σου θα βρίσκοντα κοντά ή μήπως βρίσκονται σε απαγορευτικές αποστάσεις για καθημερινές μετακινήσεις?
Τότε αν δεν βγεις να πας να τους βρεις μάλλον θα μείνεις σπίτι όπου θα έχεις σίγουρα ένα οικείο περιβάλλον μέσα στην ίδια σου την οικογένεια. Όχι πως δεν υπάρχουν και εξαιρέσεις αλλά ας υποθέσουμε ότι ακολουθείται ο κανόνας. Μάλιστα αν βρίσκεσαι μακριά γενικώς από οποιαδήποτε ψυχαγωγική δραστηριότητα τότε είναι πλέον σίγουρο πως θα μείνεις εντός σπιτιού.

Άρα σε αυτή την περίπτωση καλύτερα να έχεις ένα όσο το δυνατόν μεγαλύτερο σπίτι ώστε να σου προσφέρει πολλούς χώρους με ποίκιλες διακοσμήσεις και δραστηριότητες ώστε να μοιράζεις τον χρόνο σου σε διαφορετικούς χώρους μέσα στο σπίτι. Οπότε σίγουρα ένα μεγάλο σπίτι γεμίζει την καθημερινότητά σου.

Σε περίπτωση που έχουμε αντιρησίες στην παρέα όπως το πως να καθαρίσεις ένα μεγάλο σπίτι ή άλλες ανόητες λεπτομέρειες ας σκεφτούμε και την αντίθετη περίπτωση. Να είσαι και αποκομένος από τη ζωντανή κίνηση μιας πόλης και να μένεις σε ένα μικρό σπίτι.
 Τότε το σίγουρο θα είναι να πλήττεις τόσο εύκολα που να αναγκάζεσαι να απολαμβάνεις τον κάφε σου στο στενό και άβολο ενδεχομένως μπαλκονάκι νιώθωντας την ανάγκη να βλέπεις έξω. Άρα αν εξαιρέσουμε την περίπτωση του να είσαι κάποιος ερημίτης που αρέσκεται να κλαδεύει τα δέντρα στην τεράστια (λόγω μικρού σπιτιού) αυλή του θα πρέπει να έχεις διαλέξει ένα διαφορετικό σενάριο.

Το σενάριο αυτό είναι να μένεις κεντρικά φυσικά. Να μην έχεις την ησυχία ενός προαστίου ή ενός χωριού αλλά να μπορείς με λίγα ανθρώπινα βήματα να έχεις πρόσβαση σε ψυχαγωγικές ή διασκεδαστικές δραστηριότητες. Έτσι ξαφνικά όσο βαρετό και αν γίνεται το σπίτι σου θα μπορείς να το αφήσεις και να μπλεχτείς με τον κόσμο της πόλης.

Εδώ μπορεί να υπάρχουν διάφοροι ανασταλτικοί παράγοντες. Για παράδειγμα μπορεί τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και χειραγώγησης να κατακλύζουν την οθόνη σου με εκφοβιστικά μηνύματα που να μην μπορείς να ξέρεις αν είναι αληθινά ή όχι. Η εγκληματικότητα είτε είναι τέχνασμα της τηλεόρασης είτε πραγματική απειλή μπορεί να σε κρατάει μέσα στο σπίτι οπότε τα προηγούμενα πλεονεκτήματα πάνε περίπατο.
Συνεπώς το να μένεις σε μια φιληειρινική περιόχη είναι πολύ σημαντικό.

Βέβαια αυτό ακριβώς μπορούμε να το γενικεύσουμε και να το δούμε από μια πιο μακρινή σκοπιά. Μπορεί να αισθάνεσαι απόλυτα ασφαλής σε μια περιοχή αλλά να μην αισθάνεσαι άνετα, να μην συμβαδίζει ο τρόπος σκέψης σου με τους ντόπιους ή να υπάρχει καχυποψία απέναντι σε ξένους όπως μπορεί να είσαι ο ίδιος. Συνεπώς ένα περιβάλλον από κοινωνικούς και αν είναι δυνατόν καλοπροαίρετους ανθρώπους θα μπορούσε να επεκτείνει την αίσθηση της οικειότητας που αισθάνεσαι στο μέρος κατοικίας σου.

Συνεπώς αν συνδυάζαμε όλα τα παραπάνω θα μπορούσε να πει κανείς ότι ένα μεγάλο, άνετο, ευήλιο, ευρύχωρο και όμορφο σπίτι, μέσα σε μια περιοχή που σφύζει από ζωή και προσφέρει πολλές δραστηριότητες εντός των ενδιαφερόντων σου και με ανθρώπους που από την καρδιά τους έχουν πάντα ένα χαμόγελο να μοιράσουν θα ήταν ένα μέρος που θα αισθανόσουν σαν το σπίτι σου και σε μεγάλη κλίμακα τόσο έκτασης όσο και χρονου.
Και να μην ξεχνάμε πως σε αυτό το «σπίτι» περνάμε το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής μας.

Επιμέλεια: Γιώργος Πληγορόπουλος

RECOGNIZE IT: ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ vs ΡΑΝΤΕΒΟΥ Πολλές φορές ανάμεσα σε ξεχωριστές κοινωνικές καταστάσεις εμφανίζονται όμοιες συμπεριφορές Η δουλειά του μηχανικού ανάμεσα σε όλες τις γνώσεις και τεχνική κατάρτιση που πρέπει να έχει είναι να αναγνωρίζει πρότυπα. Αυτό είναι χρήσιμο όχι μόνο για τους μηχανικούς αλλά για όλες τις επιστήμες και ίσως τη ζωή γενικότερα. Για την ακρίβεια αυτό που αποκαλούμε pattern recognition είναι ένα από τα ανώτερα χαρακτηριστικά του ανθρώπινου μυαλού που ίσα-ίσα αρχίζουν να προσεγγίζουν οι υπολογιστές σήμερα. Επανερχόμενος στο Πολυτεχνείο, και συγκεκριμένα στις αντίστοιχες σχολές μηχανικών Η/Υ και Πληφορορικής θα ήθελα να παρατηρήσω πως οι φοιτητές αυτών των σχολών, σε ένα καλό ποσοστό, είναι άνθρωποι που εγείρονται ιδιαίτερα από την αναζήτηση και ανακάλυψη νέων προτύπων. Από την άλλη πλευρά οι αντίστοιχοι καθηγητές έχουν τις ανάλογες προσδοκίες από τους φοιτητές τους, να μπορούν να είναι γρήγοροι, αποτελεσματικοί και γιατί όχι πρωτοποριακοί σε τέτοια προβλήματα αναγνώρισης προτύπων. Με άλλα λόγια υπάρχει η προδιάθεση αλλά και η εξάσκηση πάνω σε τρόπο σκέψης αφηρημένης λογικής που επιτρέπει σε κάποιον να γίνει καλός στην επίλυση “out-of-the-box” προβλημάτων. Ο συντάκτης αυτού του άρθρου "καλωδιωμένος" με αυτό το τρόπο σκέψης είχε μια ιδεά όσον αφορά τις ομοιότητες μεταξύ μιας συνέντευξης για εργασία και ενός ραντεβού με μια κοπέλα.Να σημειώσω εδώ ότι δεν έχω βρεθεί ποτέ στη θέση του εργοδότη, όπου θα πάρω συνέντευξη από κάποιον υποψήφιο, ούτε φυσικά θα βρεθώ ποτέ σε ένα ραντεβού όντας η κοπέλα. Ζητώ λοιπόν από εσάς να λάβετε υπόψη αυτή την περιορισμένη αντίληψη των πραγμάτων που αναγκαστικά έχω αυτή τη στιγμή, και προχωράω παρακάτω. Βρισκόμενος λοιπόν το τελευταίο διάστημα ως νέος μηχανικός στην αγορά εργασίας ούτε λίγο ούτε πολύ σε 16 (πρώτες) συνεντεύξεις, πέραν της εμπειρίας που αποκόμισα, παρατήρησα και όλη την συμπεριφορά που ακολούθησα από την στιγμή της πρώτης επικοινωνίας με την εταιρεία έως το σημείο να φτάσουμε σε μια δεύτερη συνέντευξη. Άρχισα να συμπεραίνω λοιπόν πως παρόμοιες συμπεριφορές ακολουθεί κάποιος ο οποίος πρόκειται να επιδιώξει να βγει ραντεβού με άτομο του αντίθετου φύλου, και άρχισα να καταγράφω αυτές τις σκέψεις μου. Φυσικά θα μου πείτε η επίσημη εργασιακή συμπεριφορά είναι αρκετά πιο περιορισμένη από ένα ραντεβού αλλά αξίζει να δούμε τις ομοιότητες. Φαντάζομαι εκ των προτέρων, πως θα υπάρξουν αρκετές διαμαρτυρίες όσον αφορά τις διαφορές, μεταξύ συνεντεύξεων και ραντεβού, θα κάνω εγώ την αρχή να αναφέρω μερικές διαφορές που όντως ισχύουν και φυσικά είστε ελεύθεροι να συμπληρώσετε και εσείς όσες επιπλέον νομίζετε. Κάντε κλικ στο CONTACT για να επικοινωνήσετε μέσω της φόρμας με τους συντάκτες του blog. Η εταιρεία γνωστοποιεί στο ευρύ κοινό πως αναζητά προσωπικό χρησιμοποιώντας με διάφορες αγγελίες Σίγουρα το να γνωστοποιήσεις σε γνωστούς και φίλους πως “ψάχνεσαι” δεν θα έχεις πετύχει το στόχο Το μέρος συνάντησης είναι ένα και μοναδικό. Είναι πάντοτε τα γραφεία της εταιρείας. Ακόμα και αν ακολουθήσει ένας καφές/ποτό νωρίτερα με κάποιον που εργάζεται στην εταιρεία θα ακολουθήσει και επίσημη συνέντευξη εντός των γραφείων του προσωπικού Αντίθετα σε ένα ραντεβού το μέρος συνάντησης συναποφασίζεται και εξαρτάται από πολλούς παράγοντες. Γενικώς μπορείτε να βρεθείτε οπουδήποτε Αν σου ζητηθεί αναφέρεις αναλυτικά όλα όσα αποκόμισες από προηγούμενες δουλειές σου Δεν αποδίδει να αναφέρεσαι σε προηγούμενες σχέσεις τουλάχιστον στα πρώτα ραντεβού Υπάρχει κάποια έγγραφη σύμβαση που δηλώνει τη σχέση μεταξύ εργαζόμενου και εργοδότη Δεν υπογράφεται καμία σύμβαση και δεν υπάρχει κανένα νομικό πλαίσιο που να προστατεύει τη σχέση. Υπάρχουν μόνο διάφοροι άγραφοι νόμοι που ποικίλουν τη μία σχέση στην άλλη … … Να αναφέρω επίσης προς υπεράσπισή μου, ειδικά για τις ομοιότητες, πως δεν είναι ανάγκη να τις πάρετε τοις μετρητοίς. Πολλά είναι γραμμένα μεταξύ σοβαρού και αστείου και αναγράφονται χαριτολογώντας και σατιρίζοντας τα στερεότυπα που συχνά συναντούμε. Όλες οι παραθέσεις που θα διαβάσετε παρακάτω βασίζονται στην κοινή παρατήρηση, και στο μέσο όρο. Εννοείται πως δεν ισχύουν για όλες τις περιπτώσεις είτε αναφερόμαστε για μια εταιρεία και έναν υποψήφιο εργαζόμενο είτε αναφερόμαστε για έναν άντρα και μια γυναίκα που βγήκαν ραντεβού αποτελώντας ένα υποψήφιο ζεύγος. Μία εταιρεία είναι γένος θηλυκού Μία κοπέλα είναι γένος θηλυκού Μια εταιρεία μπορεί να αναζητά υπάλληλο χωρίς ακόμα να έχει απολύσει τον προηγούμενο στην εν λόγω θέση. Είτε θα τον απολύσει αργότερα, είτε δεν θα το κάνει καθόλου αν επιθυμεί να επεκταθεί. Kάποιος μπορεί να αναζητά σχέση ενώ βρίσκεται ήδη σε κάποια σχέση. Ακόμα μπορεί να αρέσκεται να διατηρεί σχέση με περισσότερους από ένα άτομα ταυτόχρονα. Εσύ είσαι αυτός που θα κάνει την πρώτη επικοινωνία με την εταιρεία. Θα υπάρξει κάποια κλήση από τη μεριά της εταιρείας που θα ορίζει την ακριβή ώρα του ραντεβού Ο άντρας είναι αυτός που θα κάνει το πρώτο τηλεφώνημα για να κλείσει το ραντεβού όπου συνήθως ορίζεται η μέρα. Σε επόμενο τηλεφώνημα ορίζεται η ακριβής ώρα Φροντίζεις να είσαι ντυμένος όμορφα. Φοράς τα καλά σου ρούχα, τα καλά σου παπούτσια και ένα καλό άρωμα, προσπαθώντας να λάβεις υπόψη την εταιρεία στην οποία θα εργαστείς Σε ένα ραντεβού δίνεις ιδιαίτερο βάρος στην εμφάνισή σου, και φροντίζεις να έχεις καθαρή την αναπνοή σου. Επίσης και εδώ λαμβάνεις υπόψη το στυλ του ατόμου με το οποίο θα βγεις στο ραντεβού Αφήνεις τα προβλήματά σου πίσω, εξοπλίζεσαι με αυτοπεποίθηση και εφαρμόζεις ένα πηγαίο χαμόγελο προσπαθώντας να κάνεις την καλύτερη δυνατή εντύπωση Σε ένα ραντεβού θέλεις να κάνεις μια καλή πρώτη εντύπωση και δίνεις το καλύτερό σου εαυτό, έχοντας αφήσει τα προβλήματα σπίτι Θα χρησιμοποιήσεις κάποιο μέσο για να πας μέχρι το σημείο συνάντησης και δεν θα ζητήσεις φυσικά από τον εργοδότη να σε μεταφέρει με το αμάξι του μέχρι τα γραφεία της εταιρείας Θα χρησιμοποιήσεις κάποιο μέσο για να πας μέχρι το σημείο συνάντησης και θα αποφύγεις να πας βόλτα με το αμάξι κάποιου/ας που δεν γνωρίζεις καλά Εάν η συνέντευξη δεν έχει τον κλασσικό επίσημο χαρακτήρα και πραγματοποιηθεί για παράδειγμα σε μια καφετέρια, τότε ο υποψήφιος πάντοτε θα κεράσει Σε ένα πρώτο ραντεβού ο άντρας πάντοτε θα κεράσει Μπορεί τα στελέχη που σου παίρνουν συνέντευξη να είναι δύο, για παράδειγμα διοικητικό και τεχνικό προσωπικό Μπορεί η κοπέλα να φέρει μαζί της (έστω για το πρώτο τέταρτο) μία κολλητή φίλη της για να σε εγκρίνει/τσεκάρει Κάθεστε αντικρυστά απέναντι στόν εργοδότη/εργαζόμενο Στο πρώτο ραντεβού δεν κάθεστε δίπλα-δίπλα διότι δεν υπάρχει η απαραίτητη οικειότητα Στην πρώτη συνάντηση λέγονται όλα τα τυπικά μιας νέας γνωριμίας, είτε επαγγελματικά, είτε και άλλα θέματα, οικογενειακής κατάστασης κτλ. προσπαθώντας η εταιρεία να γνωρίσει και την προσωπικότητα του υποψηφίου Στην πρώτη γνωριμία, λέγονται τυπικά πράγματα, και δεν γίνονται προσωπικές συζητήσεις. Το background του καθενός είναι το βασικό θέμα της συζήτησης Μπορεί να σε ρωτήσουν πως περνούσε μια τυπική σου μέρα στην προηγούμενή σου δουλειά Θα προσπαθήσετε να μάθετε ο ένας για την καθημερινότητα του αλλουνού Σπάνια θα σου γίνουν ερωτήσεις για άλλες θέσεις εργασίας και καλύτερα να μην αρχίσεις να μιλάς για συνεντεύξεις στις οποίες βρέθηκες πρόσφατα Θα αποφύγεις να σε ρωτήσει για άλλα ραντεβού, εκτός αν είσαι αδιάκριτος. Άσχημες θα είναι οι επιπτώσεις της παραδοχής διαφόρων ραντεβού που μπορεί να είχες μόλις μια βδομάδα νωρίτερα για παράδειγμα Η προγενέστερη εμπειρία σου φαίνεται στο βιογραφικό σου σημείωμα αλλά πρέπει να είσαι ικανός να το στηρίξεις και εκείνη την ώρα προφορικά Οτιδήποτε αναφέρεις για το παρελθόν θα πρέπει να μπορείς να το στηρίξεις αλλιώς θα ανιχνευτείς από τη γυναικεία διαίσθηση! Συνήθως διαρκεί από 1 μέχρι 2 ώρες Ένα πρώτο ραντεβού σπάνια διαρκεί πολλές ώρες Εάν δεν καλύπτεις τις προδιαγραφές της εταιρείας, η συνέντευξη θα είναι σύντομη Εάν το ραντεβού ήταν blind-date και η εμφάνισή σου δεν ήταν όπως την περιέγραφες ή διαφορετικά αν σε ένα ραντεβού αποκαλυφθούν ψέματα τότε το ραντεβού θα είναι σύντομο Η ευγένια επιβάλλεται και αποδίδει Η ευγένια επιβάλλεται και αποδίδει Το οικονομικό κομμάτι μπορεί να αποβεί μοιραίο για την πρόσληψη του ενδιαφερομένου, χωρίς να είναι απόλυτα κρίσιμο αν είναι συζητήσιμο Η οικονομική κατάσταση του καθενός μπορεί ως ένα βαθμό να επηρεάσει την γνώμη του ενός για τον άλλο Το καλό χιούμορ σε σωστές δόσεις σπάει τη βαριά ατμόσφαιρα που δημιουργείται από τις ανακριτικές ερωτήσεις προς τον υποψήφιο Το καλό χιούμορ σε σωστές δόσεις είναι απαραίτητο για να σπάσει την αμήχανη ατμόσφαιρα σε στιγμές που μπορεί η συζήτηση να μην κυλάει φυσικά Ο ίδιος χαιρετισμός, τυπικά μια χειραψία, που γίνεται στην αρχή, γίνεται και στο τέλος Ο ίδιος χαιρετισμός, τυπικά ένα φιλί στο μάγουλο, που γίνεται στην αρχή, γίνεται και στο τέλος Μετά το πέρας της συνέντευξης δεν υπάρχει άμεσα κάποια θετική ή αρνητική απάντηση, είτε από τον εταιρεία, είτε από τον υποψήφιο Μετά το πέρας του ραντεβού δεν εκφράζει ο ένας τη γνώμη του για τον άλλο, αντίθετα μπορεί εσκεμμένα να γίνει προσπάθεια να κρυφτούν τα συναισθήματα Η εταιρεία συναντά πολλούς υποψηφίους πριν αποφασίσει Το εκάστοτε άτομο δίνει χρόνο στον εαυτό του να κάνει τις απαραίτητες γνωριμίες πριν κατασταλάξει Σε περίπτωση που καθυστερήσει η επικοινωνία για δεύτερο ραντεβού, έχει δικαίωμα ο υποψήφιος να πάρει τηλέφωνο στην εταιρεία να ρωτήσει αν έχει καλυφθεί η θέση ή αν συνεχίζονται οι διαδικασίες πρόσληψης Σε περίπτωση που δεν υπάρξει επικοινωνία σε ένα εύλογο χρονικό διάστημα τότε είναι πρέπον να τηλεφωνήσει ο ενδιαφερόμενος για να ρωτήσει αν θα υπάρξει κάποιο επόμενο ραντεβού Το ότι υπάρχει πρώτη συνέντευξη δεν σημαίνει πως θα υπάρξει δεύτερη Το ότι έγινε το πρώτο ραντεβού δεν σημαίνει πως θα υπάρξει και επόμενο … … Ελπίζω να σας άρεσαν και να διασκεδάσετε με τις διαπιστώσεις μου! Είμαι βέβαιος πως αυτή είναι μόνο η αρχή της λίστας και πως θα έχετε παρατηρήσει πολλά ξεχωριστά πράγματα από τη δική σας εμπειρία ώστε να συνεισφέρετε σε αυτή τη σύγκριση. Όπως ανάφερα και παραπανω δεν έχετε παρά να επικοινωνήσετε μαζί μου μέσω της φόρμας κάνοντας κλικ στην επιλογή CONTACT. Επιμέλεια: Γιώργος Πληγορόπουλος

DON’T DO IT: Μην Αγνοείτε τα Προφανή Στα σύγχρονα κοινωνικά δίκτυα ισχύει το ίδιο: αποφύγετε την αλόγιστη χρήση τους! Ναι καλά καταλάβατε, σε αυτό το άρθρο θα ασχοληθούμε με το πλέον επίκαιρο και ωραίο θέμα, το Facebook, με σκοπό να προβληματιστούμε όχι μόνο με την τρέχουσα κατάσταση αλλά και τι μέλλει γενέσθαι! Πολλές φορές έχω αναρωτηθεί γιατί πραγματικά κάποιος έχει την ανάγκη να δηλώσει δημοσίως αυτό το τόσο κατά τα άλλα αδιάφορο "είμαι με τον κολλητό και πίνουμε ούζα". Αλλά ας δοκιμάσω να δώσω μερικές απαντήσεις. Πρώτο και κύριο είναι πιστεύω η ανάγκη για επικοινώνια. Όταν εργάζεσαι, δουλεύεις πίσω από έναν Η/Υ όλη την ημέρα ή ακόμα χειρότερα η δουλειά σου επιβάλλει να επικοίνωνεις με ανθρώπους σαν να είσαι μηχάνημα που εκτελεί συγκεκριμένες εντολές και συμπεριφορές (πχ. πάντα να είσαι σε smiling mode) τότε νιώθεις την ανάγκη να πεις κάτι και ελπίζεις κάποιος να σε καταλάβει, κάποιος να νοιαστεί, κάποιος να σε θυμηθεί, κάποιος να αντιδράσει έστω. Αυτό δεν είναι απόλυτα υγιές, είναι περισσότερο ένα απωθημένο. Το να προσθέτεις «φίλους» αδιακρίτως σε υπηρεσίες κοινωνικής δικτύωσης, πιθανώς και να εξυπηρετεί κάποιο σκοπό, αν είσαι μια διασημότητα, αν είσαι δηλαδή ο ίδιος ένα προιόν και θέλεις να πουλήσεις/προωθήσεις τον εαυτό σου. Από την άλλη οι υπόλοιποι που δεν είσαι πραγματικές διασημότητες τότε μέσω του facebook επιδιώκουν να γίνουν. Νιώθουν πως μπορούν να εκφράστουν σαν να βρίσκονταν στο εδώλιο μιας μεγάλης αίθουσας και οτιδήποτε πουν και γράψουν θα το δουν και θα το ακούσουν όλοι. Σκεφτείτε αναλογικά στην πραγματικότητα να έπαιρνε κάποιος αυτό το βήμα έκφρασης. Να σηκωνώταν, για παράδειγμα, σε ένα θέατρο, ένα γήπεδο, μέσα σε ένα τρένο ή λεωφορείο να πει “τρώω πατατάκια”, ή “πάω για μπύρες”, ή  “τι να παραγγείλω, πίτσα ή σουβλάκια?”. Σίγουρα, μεταξύ αγνώστων, θα τον αγνούσαν, θα τον έπαιρναν στο ψιλο και ίσως να τον περνούσαν και για τρελό…διότι είναι όντως τρελός κάποιος που μοιράζεται προσωπικές πληροφορίες με ανθρώπους που δεν γνωρίζεις ποιοι είναι και τι κάνουν στη ζωή τους. Αυτές, είναι αρχές διαχρονικές. Μη μιλάς στο δρόμο σε αγνώστους, έλεγαν οι γονείς μας και είχαν δίκαιο! Το να το μοιράζεται τα προσωπικά σου μεταξύ φίλων το καταλαβαίνω, το να το κάνεις όμως μεταξύ «φίλων»… Τα μηνύματα στο facebook παραμένουν online (θεωρητικά για πάντα). Οι τωρινές ή οι μέλλουσες επαφές σου μπορούν να τα αξιοποιήσουν, συνήθως δυστυχώς, εναντίον σου! Από την άλλη πλευρά θέλω να σας γυρίσω πίσω στο παρελθόν. Ακόμα πιο πίσω, πριν την έντονη αστικοποίηση.. οι άνθρωποι βρίσκονταν σε σχετικά μικρές κοινωνίες και όλοι μέσα από το κουτσομπολιό μάθαιναν για όλους του άλλους. Πάνω-κάτω δηλαδή εφόσον ζούσες σε αυτή την κοινωνία με αυτούς τους δεδομένους ανθρώπους όπου για όλους ξέρεις το όνομα τους ή γνωρίζεις κάποιον συγγενή τους, όπου όλοι με άλλα λόγια είναι επώνυμοι. Σε αυτή την κοινωνία όπου όλοι γνωρίζουν για όλους τότε σίγουρα και να ήθελες δεν θα μπορούσες να έκρυβες μια ολόκληρη ζωή "τι κουμάς είσαι", "από που κρατάει η σκούφια σου" κτλ. Επομένως η έννοια της προστασίας του ιδιωτικού απόρρητου (privacy) είναι μία σύγχρονη ανακάλυψη. ”Ξαφνικά” βρεθήκαμε στη θέση να χρειαστεί να αποξενωθούμε, να κρυφτούμε από τους γύρω μας διότι η κοινωνία μεγάλωσε με επιταχυνόμενους ρυθμούς και δεν είναι εύκολο να γνωρίζουμε τι είδους άνθρωπος είναι ο συνάνθρωπος μας, συμπεριλαμβανόμου την επίδραση των ΜΜΕ (βλέπε τηλεόραση) όπου μας τρομοκρατεί ακόμα περισσότερο, ώστε να μην εμπιστευόμαστε ούτε το γείτονά μας. Ταυτόχρονα όμως παραμένει η ανάγκη για επικοινωνία, διότι αυτό μας καθιστά ανθρώπους! Στην προσπάθεια μας να αντιμετωπίσουμε αυτή την κατάσταση αντιδρούμε με ποικίλους τρόπους. Υπάρχουν τα δύο άκρα: Από τη μία να έχουμε απόλυτα προστατευμένο ιδιωτικό απόρρητο και να είμαστε κλεισμένοι στον εαυτό μας και από την άλλη να διαλέξουμε τη μαζική δημοσίευση ή αλλιώς ξεκατίνιασμα! Η ενδιάμεση κατάσταση είναι και η καλύτερη. Καιρός είναι λοιπόν να απενοχοποιήσουμε την τεχνολογία και να την χρησιμοποιήσουμε σωστά διότι οτιδήποτε λέμε και κάνουμε έχει πλέον την ίδια βαρύτητα είτε στην πραγματική ζωή είτε στο διαδίκτυο καθότι εμείς κινούμε τα όποια νήματα. Με άλλα λόγια χρησιμοποιείστε τα κοινωνικά δίκτυα όπως επιθυμείτε αλλά να θυμάστε ότι η φράση “αύριο πάμε βόλτα στο χωριό” μπορεί για τον δόλιο άγνωστο, κατά τα άλλα «φίλο» να σημαίνει: “Μπορείς να έρθεις να μου ληστέψεις το σπίτι ελεύθερα, θα λείπω ούτως ή άλλως”. Έτσι λοιπόν τώρα λίγο περισσότερο υποψιασμένοι από πριν μπορείτε να κάνετε κλικ εδώ: http://on.fb.me    Επιμέλεια: Γιώργος Πληγορόπουλος

ACCEPT IT: Λίγη ασφάλεια είναι αρκετή

ACCEPT IT: Λίγη ασφάλεια είναι αρκετή η απόλυτη ασφάλεια είναι μύθος. Όχι απλά δεν υπάρχει τώρα στο παρόν αλλά δεν θα επιτευχθεί ούτε και στο μέλλον Όπως για οτιδήποτε άλλο στη ζωή μας πρέπει να κάνουμε υποχωρήσεις προσπαθώντας να βρούμε τη χρυσή τομή, κατά τον ίδιο τρόπο, καλό είναι να δεχθούμε ότι σε οποιοδήποτε σύστημα ασφαλείας υπάρχουν περιορισμοί που μας αναγκάζουν να κάνουμε τράμπες μεταξύ απόλυτης και μηδενικής ασφάλειας. Με πρώτη ακραία περίπτωση να είναι πρακτικά αδύνατη και τη δεύτερη απλά αυτοκαταστροφική. Διότι στην προσπάθεια που καταβάλλουμε να επιτύχουμε την απόλυτη ασφάλεια είναι περισσότερο πιθανό να οδηγηθούμε σε μια ανυπόφορη και συνεχή απογοήτευση. Είναι περισσότερο παραγωγικό να σκεφτόμαστε την ασφάλεια ως ενα ελατήριο που απορροφάει την ορμή των επιθέσεων, ηλεκτρονικών και μη, σε τέτοιο βαθμό ώστε ο υπόλοιπος μηχανισμός μια επιχείρησης ειδικότερα ή της κοινωνίας γενικότερα να μπορέσει να λειτουργήσει. Συνεχώς ακούγεται πως ετοιμάζονται συστήματα που θα υιοθετηθούν από τις βιομηχανίες τα οποία θα προσφέρουν την απόλυτη ασφάλεια, πως όλα τα λάθη του παρελθόντος θα διορθωθούν, η κατάσταση θα αλλάξει και θα υπάρχει ένα ελεγχόμενο ολοκληρωμένο σύστημα περικυκλωμένο από την τέλεια ασπίδας προστασίας. Ενώ αυτές οι υποσχέσεις κυκλοφορούν τις τελευταίες δεκαετίες δεν έχουν έχουν εκπληρωθεί έως σήμερα και ούτε φαίνεται πως θα εκπληρωθούν στο μέλλον. Ένας πρώτος παράγοντας αυτής της εξέλιξης είναι οικονομικός. Η ασφάλεια υλοποιείται μέσα από τεχνολογίες που σίγουρα δεν προσφέρονται δωρεάν. Οπότε θα πρέπει να γίνει το σωστό ζύγισμα μεταξύ του κόστους για την ασφάλεια και των πλεονεκτημάτων που θα προκύψουν εφαρμόζοντας την εκάστοτε μεθοδολογία/τεχνολογία. Ο κυριότερος όμως παράγοντας της ασφάλειας είναι ο ανθρώπινος παράγοντας. Γενικότερα θα μπορούσε να εκφράσει κάποιος πως η τεχνολογία και οι άνθρωποι δεν μπορούν να συνδυαστούν επιτυχημένα. Είναι χαρακτηριστικό ότι σε οποιοδήποτε προιόν γίνονται προσπάθειες ώστε ο καταναλωτής να μπορεί να είναι χρήστης του προιόντος χωρίς να χρειάζεται να γνωρίζει τις λεπτομέρειες της τεχνολογίας που βρίσκεται πίσω από αυτό. Για παράδειγμα μπορείς να οδηγήσεις ένα αμάξι γνωρίζοντας λίγα για τη μηχανή του αυτοκινήτου ή μπορείς να περπατήσεις πάνω από μια γέφυρα χωρίς να χρειάζεται να ξέρεις ακριβώς τα υλικά και τη μέθοδο με την οποία κατασκευάστικε. Με άλλα λόγια γενικότερα οι προσπάθειές σου στρέφονται στο να προσφέρεις στον χρήστη «μαύρα κουτιά» με κάποια εύκολη διεπαφή. Δυστυχώς με την ασφάλεια συμβαίνει το αντίθετο, όσα λιγότερα γνωρίζει ο χρήστης για το σύστημα ασφαλείας τόσο πιο ευάλωτο θα είναι το σύστημα αυτό, καθώς ο ίδιος ο χρήστης θα αποτελεί τον αδύναμο κρίκο του συστήματος. Σχεδόν πάντα οι πιο επιτυχημένες επιθέσεις σε ηλεκτρονικά συστήματα ασφαλείας ακολουθούνται από μεθόδους κοινωνικής μηχανικής . Για να ενημερωθείτε για μεθόδους κοινωνικής μηχανικής μπορείτε να διαβάσετε το βιβλίο του Kevin Mitnik, The Art of Deception [http://digs.by/cRdMjb] Ένα σύστημα ασφαλείας είναι τόσο ασφαλές όσο και ο πιο αδύναμος κρίκος του Ως ένα τρόπο αντιμετώπισης που παραπάνω προβλήματος θα μπορούσε να είναι η εκπαίδευση των εργαζομένων σε κάθε μορφής εργασία ώστε να κατανοούν το σύστημα ασφαλείας και να τηρούν πρότυπα και κώδικες συμπεριφορών που να μην αφήνουν πολλά περιθώρια στον επιτήδιο κοινωνικό μηχανικό. Εδώ όμως τίθεται αναγκαίο να λογαριάσουμε το γεγονός πως τα συστήματα ασφαλείας σχεδιάζονται, αναπτύσσονται και εφαρμόζονται από μηχανικούς ή γενικότερα ανθρώπους με αναλυτικό τρόπο σκέψης, από τεχνολόγους. Και φυσικά από τους ίδιους αυτούς θα ζητηθεί να εκπαιδεύσουν τους υπαλλήλους της εκάστοτε εταιρείας για παράδειγμα. Το πρόβλημα γεννιέται από την λανθασμένη αντίληψη των τεχνολόγων πως οι υπόλοιποι άνθρωποι σκέφτονται όπως αυτοί και έχουν την ικανότητα να ακολουθήσουν μια δόκιμη αλληλουχία σκέψεων, κάτι που στην πραγματικότητα δεν συμβαίνει. Ένας επιπρόσθετος ανασταλτικός παράγοντας είναι πως η τεχνολογία επεκτείνεται με επιταχυνόμενους ρυθμούς και οτιδήποτε ισχύει σήμερα θα εξελιχθεί σε κάτι διαφορετικό αύριο. Θα μπορούσαμε εδώ να αντιπαραβάλλουμε την προσπάθεια που γίνεται για την μείωση των τροχαίων ατυχημάτων. Στην προσπάθεια αυτή που άρχισε εδώ και μερικές δεκαετίες, ανακατασκευάστικαν οι δρόμοι, προστέθηκαν ζώνες ασφαλείας στα οχήματα, ηλεκτρονικά συστήματα παθητικής ή ενεργητικής ασφάλειας και έγιναν πιο αυστηροί οι νόμοι που περιελάμβαναν τροχαίες παραβάσεις και δυστυχήματα. Όντως αυτό είχε αποτέλεσμα. Αν λάβουμε ως μέτρο τις απώλειες ανθρώπων ανά χιλιόμετρο οδήγησης θα δούμε πως τα ποσοστά έχουν μειωθεί σε αρκετά ικανοποιητικό βαθμό. Απεναντίας όμως οι απόλυτοι αριθμοί δεν έχουν ακολουθήσει την ίδια μείωση. Αυτό συμβαίνει διότι παράλληλα με την προσπάθεια να ασφαλίσουμε την ζωή των επιβατών και οδηγών κάθε λογής οχημάτων ταυτόχρονα τα οχήματα έγιναν πιο γρήγορα, οι οδηγοί χρησιμοποιούν περισσότερο και συχνότερα τα οχήματά τους και το οδικό δίκτυο επεκτάθηκε. Κατ αναλογία λοιπόν όσο τα ηλεκτρονικά συστήματα και οι τεχνολογίες γενικότερα γίνονται περισσότερο πολύπλοκα και τα χρησιμοποιούν όλο και περισσότεροι άνθρωποι θα δημιουργούνται νέα κενά ασφαλείας τα οποία θα μας κρατούν σε συνεχή επαγρύπνηση ώστε να τα κλείνουμε όσο το δυνατόν πιο έγκαιρα. Η ασφάλεια είναι περισσότερο ένα συναίσθημα παρά μια τεχνολογία Μπορεί ως άνθρωποι να μην μπορούμε να συνεργαστούμε επιτυχώς με ένα σύστημα ασφαλείας που δεν μπορεί από μόνο του να είναι πονηρό και ίσως να μην μπορεί να καλύψει όλες τις δυνατές περιπτώσεις, αλλά έχουμε άλλες ικανότητες οι οποίες μας επιτρέπουν να επιβιώνουμε σε ένα σχετικά ανασφαλές περιβάλλον. Για παράδειγμα αν ζητήσετε από το γείτονά σας να κρατήσει τα κλειδιά του σπιτιού ώστε να αφήσει μέσα τον υδραυλικό να φτιάξει τη βρύση αυτός θα καλέσει την αστυνομία σε περίπτωση που δει κάποιον την ίδια ώρα να κουβαλάει έπιπλα έξω από το σπίτι σας χωρίς εσείς καν να του το έχετε ζητήσει. Το κοινωνικό και πολιτιστικό πλαίσιο στο οποίο εντασσόμαστε προτείνει συμπεριφορές οι οποίες δεν δρουν ως τέλειες ασπίδες αλλά προστατεύουν στο μέτρο του δυνατού. Αυτό το γεγονός θα πρέπει να το λαμβάνουν υπόψη τους και οι επιχειρήσεις. Αν ο υπάλληλος για διάφορους προσωπικούς λόγους αδιαφορήσει τότε μπορεί λειτουργήσει ευσυνείδητα βάσει του κανόνα και μόνο χωρίς να ενδιαφέρεται για τις μετέπειτα συνέπειες ακόμα και αν αυτό με απλή λογική οδηγεί σε ανασφαλείς ενέργειες που εκθέτουν δεδομένα της εταιρίας προς τον έξω κόσμο. Έτσι γίνεται σαφές πως ακόμα και μία ανασφαλής τεχνολογία μπορεί να εφαρμοστεί όταν υπάρχουν διάφοροι πολύπλευροι μηχανισμοί που να την προστατεύουν όπως το χαρακτηριστικό παράδειγμα στην περίπτωση του φαξ. Ενώ ένα φαξ μπορεί πολύ εύκολα να πλαστογραφηθεί, μιας και η υπογραφή πάνω στο φαξ είναι ασπρόμαυρη από τον εκτυπωτή του φαξ και όχι γραμμένη από ανθρώπινο χέρι που κρατάει στυλό δεν έχουν γίνει εύκολα πολύ επικερδής απάτες μέσω φαξ και μόνο. Αυτό συμβαίνει διότι πέρα από την υπογραφή συνήθως υπάρχει και το κείμενο που ενδεχομένως να μην συνάδει με άλλα παρόμοια κείμενα, επίσης καταγράφεται στο τηλεφωνικό κέντρο η ώρα που απεστάλλει το φαξ και συνήθως υπάρχουν και άλλες επίσημες ενέργειες που γίνονται πριν ή και μετά την αποστολή του συγκεκριμένου εγγράφου. Το σημαντικό λοιπόν είναι πως δεν χρειάζεται να μπούμε σε τόσο κόπο να φτιάξουμε το τέλειο έντυπο που δεν μπορεί να πλαστογραφηθεί εφόσον υπάρχουν αρκετοί συνοδευτικοί μηχανισμοί που λειτουργούν σαν μικρά ελατήρια εμποδίζοντας τις ενέργειες ενός επίδοξου απατεώνα. Η παραπάνω ανάλυση δεν έγινε με σκοπό να εφαρμόσουμε μια πεσιμιστική αντιμετώπιση της ασφάλειας, αλλά με σκοπό να δούμε ρεαλιστικά ποιες είναι οι δυνατότητες υλοποίησης στα συστήματα ασφαλείας. Είναι γνωστή η απαίτηση ότι θα πρέπει να κατασκευαστεί το τέλειο σύστημα ασφαλείας. Παρόλα αυτά τα δεδομένα αυξάνονται σε πολύ γρήγορους ρυθμούς και η πολυπλοκότητα συστημάτων που τα διαχειρίζονται απλοί χρήστες δεν φάινεται να πηγαίνει πίσω προσδίδοντας μια ατελή αίσθηση της ασφάλειας. Η εμπειρία από την βιομηχανία του κινηματογράφου και της τηλεόρασης σίγουρα μπορεί να αποδειχθεί εκπαιδευτική. Ενώ υπάρχουν πολλά «σπαστίρια» για να αντιγραφούν ταινίες και να έχουμε τσάμπα συνδρομητική τηλεόραση ταυτόχρονα αναπτύχθηκαν μηχανισμοί, νομικοί, τεχνολογικοί και μάρκετινγκ που κατάφεραν να κρατήσουν την βιομηχανία έντονα αναπτυσσόμενη και επικερδής. Επιμέλεια: Γιώργος Πληγορόπουλος

Η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται.Το ίδιο κ'η κακή!

BELIEVE IT: Η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται... Το ίδιο και η κακή !! όταν γινόμαστε θύματα της τεχνολογίας οι ιστορίες τρόμου, είναι αναπόφευκτες! Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που κάνετε κάθε πρωί όταν ξυπνάτε? Εγώ έχω δίπλα σχεδόν τον υπολογιστή και έτσι με το που σηκωθώ μηχανικά και μόνο πατάω το power button, αν υποθέσουμε ότι το PC δεν είχε μείνει ανοιχτό από το προηγούμενο βράδι. Μια ωραία πρωία, όταν ήμουν φοιτητής ακόμα, έκανα την ίδια ακριβώς κίνηση, πάτησα το ασημί στρογγυλό κουμπάκι και περίμενα τον γνώριμο θόρυβο του τροφοδοτικού. Μίσο δευτερόλεπτο αργότερα κατάλαβα πως κάτι δεν πήγαινε καλά. Το ξαναδοκίμασα, από τη μια ευγενικά, από την άλλη αυστηρά, μα δεν υπήρχε καμία αντίδραση. Οκ με τις τσίμπλες στα μάτια να με ενοχλούν και με τη κύστη μου να μου θυμίζει πως πρέπει να πάω προς τη τουαλέτα δεν μπορούσα να λύσω το πρόβλημα. Καθώς λοιπόν.. ξαλάφρωνα ας πούμε άρχισα να σκέφτομαι πως εδώ και αρκετές μέρες συνεχώς υπενθυμίζω στον εαυτό μου να κάνει ένα συνολικό backup αλλά πάντα υπήρχε κάτι πιο ψηλά στη λίστα προτεραιοτήτων μου, να δω την σειρά που μόλις κατέβηκε, να πάρω κανα τηλέφωνο, να μην αργήσω στο ραντεβού κτλ. Ξαναπροσπάθησα να τον ανοίξω γνωρίζοντας ήδη την απάντηση αλλά δεν βρέθηκε καμία λύση. Η καλύτερη εικασία ήταν πως ο μόνος υπαίτιος θα μπορούσε να είναι το ρεύμα. Βλέπετε η ΔΕΗ στην περιοχή μου δεν έχει και τους καλύτερους τεχνικούς ή απλά οι τεχνικοί δεν είχαν ποτέ το κίνητρο ή τα μέσα να φτιάξουν το δίκτυο οπότε οι διακοπές ρεύματος είναι συχνές, αλλά ακόμα πιο συχνές είναι αυτές οι υπερτάσεις στις οποίες τρεμοπαίζουν τα φώτα και μετά αντί να υπάρχει διακοπή υπάρχει μια μικρότερη τάση που δίνει στα φώτα ένα πολύ αμυδρό φως ακριβώς όπως στις ταινίες θρίλερ. Αυτό το σκηνικό πρέπει να το έχασα το προηγούμενο βράδυ καθότι κοιμόμουν αλλά ίσως να ήταν λίγο περισσότερο αντιληπτό από το τροφοδοτικό του Η/Υ. Εδώ και πάλι με έπιασαν οι τύψεις μιας και είχα βάλει στο πρόγραμμα να αγοράσω UPS αλλά παρομοίως τα λεφτά διέρρεαν προς άλλες κατευθύνσεις, ένα καινούριο scanner, ένα laser printer, ένα εξωτερικό ψηφιακό tv-tuner με καμία 10-αριά υποδοχές εισόδου εξόδου ώστε να συνδέεις τα πάντα ... και άλλα hi-tech καλούδια! Οπότε πηγαίνω στην αποθήκη του σπιτιού να ψάξω για κανένα ξεχασμένο τροφοδοτικό. Στην πραγματικότητα βρήκα δύο-τρία αλλά μόνο ένα ήταν αρκετά σύγχρονο ώστε να ταιριάζει με την μητρική κάρτα του υπολογιστή. Ανοίγω λοιπόν το κουτί, βεβαιώνομαι αν όλα είναι σωστά συνδεδεμένα και δεν τα κουνησε... κανάς σεισμός ..ξέρω γω! Όλα φαίνονται να είναι στη θέση τους πάντως οπότε αρχίζω την αντικατάσταση του τροφοδοτικού. Παρατήρησα βέβαια ότι το παλιότερο τροφοδοτικό είναι 350W σε σχέση με αυτό που "φοράει" ο υπολογιστής στα 400W αλλά δεν έδωσα μεγάλη σημασία. Έφτασε λοιπόν η ωρα να ξαναπατήσω το ριμάδι το κουμπί, εν τω μεταξύ καμιά ενδειξη led πάνω στην μητρική για να ξέρουμε τι μας γίνεται, αφήστε που τα speaker-άκια τα είχα πετάξει καιρό πριν επειδή μου δεν μου άρεσε ο ενοχλητικός τους ήχος. Τίποτα! τζίφος!! Αρχίζω να ανοιγοκλείνω το διακόπτη του τροφοδοτικού, τίποτα. Δεν μπορούσα να καταλάβω το υπόλοιπο σπίτι είχε κανονικά φως και ρεύμα. Μάλιστα ή μαλλον δυστυχώς είχε και τηλέφωνο. Στην αρχή έλεγα να μην το σηκώσω αλλά ακούγονταν πως κάποιος ανυπόμονος υπήρχε στην άλλη άκρη της γραμμής. Από την αναγνώριση κλήσης φαίνονταν πως είναι ο πατέρας μου. "Ωχ" λέω από μέσα μου. Και όντως ήθελε να μου ζητήσει (να απαιτήσει δηλαδή) μιας και δεν είχα ακόμα μάθημα στη σχολή, να του φτιάξω κάποιες συναρτήσεις στο excel που δεν μπορούσε εκείνος. Αυτό λοιπόν που στην αρχή φαίνονταν σαν μικρό προβληματάκι τώρα θα έπρεπε να λυθεί άμεσα!!! Είχαν αρχίσει να παίζουν τα νεύρα μου. Πήγα και κοίταξα τον ηλεκτρολογικό πίνακα αλλα και εκεί οι ασφάλειες φαίνονταν μια χαρά. Στο τέλος κατέληξα να βάζω και βγάζω τη μπρίζα του υπολογιστή από τη υποδοχή του τοίχου χωρίς να έχει κάποιο νόημα. Πάτησα και ξαναπάτησα το κουμπί και ξαφνικά ... ξεκίνησε!! Έμεινα λίγο ακίνητος κρατώντας την ανάσα μου να δω αν όντως αυτή η χαρά θα κρατήσει ή είναι κανένα μυστήριο false-positive. Τελικά όλα φαίνονταν να κινούνται κανονικά, το σύστημα ξεκινούσε τόσο ομαλά, ήμουν τόσο χαρούμενος! Ούτε κάποιο σφάλμα κατά την εκκίνηση ούτε κάτι άλλο. Μπαίνοντας λοιπόν κανονικά στα windows, πρώτη μου δουλειά ήταν να ανοίξω αυτό το excel και να δώσω τα φώτα μου στην προηγούμενη γενιά αλλάζοντας τα φώτα στο συγκεκριμένο excel αρχείο εφόσον αυτό που ζητούσε ο πατέρας και χρειάζονταν στο γραφείο δεν γίνονταν με καμιά συνηθισμένη εξίσωση του excel παρά μόνο με προγραμματισμό visual basic! Μην έχοντας εμπειρία όμως πανω στο θέμα ξόδεψα αρκετή ώρα στο help και στο internet για να φτιάξω αυτό που ήθελα και λίγο πριν τελειώσω, εκτελώντας (εννοείται!) αλλεπάλληλα saves και σώζωντας το αρχείο σε διαφορετικές εκδόσεις για να υπάρχει πολλές φορές! Καθώς λοιπόν ήμουν λίγο πριν το τέλος με ανοιχτό το thunderbird για να "φύγει" με email αμέσως μετά το αρχείο βλέπω στο ανοιχτό κουτί που είχα ακριβώς δίπλα μου πάνω στο γραφείο το ανεμιστηράκι να ... παίζει... όχι να παίζει βασικά να σταματάει... ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΑΕΙ????????????? και πριν προλάβω να αντιδράσω (βλέπετε έχουμε και το κουμπί του power να πρέπει να το πατήσεις για μερικά δεύτερολεπτα, στη δική μου περίπτωση 4 πριν κλείσει το μηχάνημα) τα πάντα .... ΚΟΛΛΗΣΑΝ! Να μην σας περιγράψω τώρα την γνωστή αλληλουχία συναισθημάτων, όπου στην αρχή δεν το πιστεύεις, μετά το συνειδητοποιείς και αμέσως μετά αρχίζεις να κατεβάζεις καντήλια για τη γκαντεμιά σου. Το CPU είχε καεί, η motherboard είχε καεί ίσως και άλλα εξαρτήματα. Παίρνω το σκληρό δίσκο στο οποίο υπήρχε το αρχείο και πάω στο netcafe. Ε να τον παρακαλάω να ανοίξει κανά μηχάνημα να τον συνδέσω να πάρω το αρχείο που θέλω τίποτα αυτός, οι φίλοι ήταν μακριά τώρα για να πάω με το αμάξι. Ο χρόνος είναι χρήμα και στην προκειμένη περίπτωση δεν είχα χρόνο οπότε θα έπρεπε να ξηλωθώ. Πάω στο τρομερό eshop (ναι είμαι καταδικασμένος, αυτό είναι το μόνο κατάστημα Η/Υ κοντά στη περιοχή μου) και τους ζητάω τη πιο φθηνή θήκη σκληρού δίσκου κρατώντας τον σκληρό δίσκο στο χέρι! Επιστρέφοντας στο netcafe συνδέω τη θήκη στη usb θύρα και ο σκληρός δίσκος αναγνωρίζεται κανονικά. Οι προσευχές που έκανα εκείνα τα λίγα δευτερόλεπτα δεν εισακούστηκαν ούτε αυτή τη φορά αφού αντί να συναντήσω τους γνώριμους φακέλους και αρχεία που βρίσκονται στο root φάκελο του δίσκου συνάντησα αλαμπουρνέζικα!! Μέσα σε αυτά τα folder αυτό που βρήκα ήταν ακόμα περισσότερα αλαμπουρνέζικα! Το crash του υπολογιστή είχε χτυπήσει βάναυσα και το index του σκληρού δίσκου, ήξερα το πρόβλημα και ήξερε και πως λύνεται: Ανάκτηση των αρχείων του σκληρού δίσκου στα τοοοόσο αργά μηχανήματα του netcafe! Τελικά το αρχείο excel σώθηκε, εκπρόθεσμα βέβαια, οπότε και δεν πήρα κανένα έπαινο για τη δουλειά που έκανα, παρά γκρίνια! Βέβαια έπρεπε να επαναλάβω τη διαδικασία σπίτι διότι δεν υπήρχε τρόπος να ανακτήσω όλα τα GB δεδομένων μου μέσα στο μικρό σκληρό δίσκο του netcafe το οποίο χρυσοπλήρωσα, πάνω από 10 ευρώ! Τα απομεινάρια του Η/Υ κατέληξαν στον κάδο ανακύκλωσης (τον πραγματικό) λόγω χαλασμένου τροφοδοτικού που από λάθος είχε ξεμείνει στην αποθήκη! Το αρχικό τροφοδοτικό δεν είχε κανένα πρόβλημα και λειτουργούσε μια χαρά. Το πραγματικό πρόβλημα ήταν τα από καιρό χαλασμένα καλώδια στην υποδοχή του τοίχου που έμελε να εμφανίσουν, στα κρυφά, το πρόβλημά τους εκείνο το καταραμένο πρωινό! Επιμέλεια: Γιώργος Πληγορόπουλος

Η τεχνολογία ενισχύει την Εκπαίδευση

THINK IT: H ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ ΕΝΙΣΧΥΕΙ(?) ΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ κιμωλία ή κέρσορας?τετράδιο ή laptop?   Βιβλίο ή PDF? εικόνες ή animation? Μου έχει μείνει περισσότερο ως ιδέα διότι δεν θυμάμαι τι ακριβώς έγραφε, ποιος το έγραψε ή που το διάβασα αλλά υπήρχε ένα άρθρο που έρχονταν σε αντίθεση με τον τίτλο αυτού του post. Θα ασπαστώ λοιπόν την ιδέα πως η τεχνολογία από μόνη της δεν είναι ικανή να βοηθήσει την εκπαιδευτική διαδικασία και παραθέτω τις σκέψεις μου πάνω σε αυτό το θέμα. Πρώτο και καλύτερο είναι ο τρόπος και ο σκοπός με τον οποίο θα γίνει η εμβολή της τεχνολογίας στην παιδεία. Ναι όντως γίνονται προσπάθειες από το υπουργείο παιδείας αλλά όχι για να βοηθήσουν την εκπαίδευση παρά μόνο για να επενδύσουν κάποια χρήματα σε υλικό, σε απτά πράγματα, και να πουν "ορίστε έτσι αναβαθμίσαμε τα σχολεία". Το πιο σύγχρονο μέσο στο οποίο θα επενδύσουμε και θα αντικαταστήσει τους κλασσικούς πίνακες των σχολείων είναι μια τεράστια οθόνη αφής που δίνει όπως φαντάζεστε πάρα πολλές δυνατότητες σε σχέση με τα σκαριφήματα απο κιμωλία οποιουδήποτε καθηγητή. Η νέα αυτή τεχνολογία φιγουράρει με το όνομα Διαδραστικοί Πίνακες [http://youtu.be/yS0xWcPaf9s] Δυστυχώς όμως οι διαδραστικοί πίνακες και τα notebooks είναι φαντασμαγορικά εργαλεία που θα εισάγουν με animations αυτό που μέχρι πρότινως έπρεπε να βάλεις το μυαλό σου και να το σκεφτείς, πχ το ιδανικό εκρεμές που έχει μηδενική ταχύτητα στα άκρα του και μέγιστη στην κατακόρυφη θέση θα μπορούν όλοι οι μαθητές πλέον να το δούν "ζωντανά". Σαν όμως μια συναρπαστική ταινία δράσης που γρήγορα ξεχνάς θα ξεχαστεί και το μάθημα. H βαθύτερη κατανόηση των ανθρώπινων τάσεων προς συμπεριφορές που θα προάγουν την επιθυμία για εκπαίδευση είναι μια βασική αρχή για καλύτερη παιδεία Η πραγματική επένδυση θα ήταν η εκπαίδευση των εκπαιδευτικών στην ηγεσία. Το πως θα μπορούσαν να σταθούν ως πραγματικοί ηγέτες μέσα σε μια τάξη και να πείσουν παιδιά (τα οποία δεν έχουν κάποια συμφέροντα ή διπλωματικούς λόγους) να ακολουθήσουν τους δασκάλους τους σε έναν αγώνα για γνώση και μάθηση. Ακόμα όμως και αν ήξεραν το σωστό τρόπο να διδάξουν ή απλά τους εκπαίδευε κάποιος η σωστότερη ερώτηση είναι… θέλουν?! Η απάντηση είναι απλή: Δεν θέλουν! Μια, άσχημη πραγματικά, λύση θα ήταν ο εξαναγκασμός. Με αυτή τη μέθοδο η τεχνολογία πέρα από το να βοηθάει άμεσα την εκπαίδευση, χρησιμοποιείται (με κάμερες) για να παρακολουθουνται οι καθηγητές στο αν προσπαθούν τα μέγιστα, όπως θα έπρεπε να κάνουν για αυτές τις λίγες ώρες δουλειάς (και μικρό μισθό. σύμφωνοι σε αυτό), στο να διδάξουν! Αλλά αξίζει να το δούμε και από διαφορετική σκοπιά. Αν κάποιος άνθρωπος, με τα σημερινά δεδομένα, είχε πραγματικά ηγετικές ικανότητες στο να εμπνέει άλλους ανθρώπους θα διάλεγε να γίνει καθηγητής? Όχι βέβαια! Μάλλον θα ίδρυε μια εταιρία, ή θα ήταν πετυχημένος manager ή πετυχημένος πωλητής προιόντων, ή θα ξεκινούσε μια επανάσταση, οτιδήποτε άλλο εκτός από καθηγητής. Γι' αυτό και δεν βλέπω τα πράγματα να βελτιώνονται σημαντικά ακόμα και με όλες αυτές τις επενδύσεις της τεχνολογίας πάνω στην παιδεία. Κάποιοι εικάζουν σενάρια όπου η τεχνολογία θα εισβάλλει τόσο πολύ στην εκπαίδευση όπου ένα καλώς μελετημένο πρόγραμμα τεχνητής νοημοσύνης θα μπορεί να εκμεταλλευτεί οπτικοακουστικά μέσα για να δώσει στο μαθητή τη γνώση άνευ διδασκάλου. Απέχουμε πολύ από αυτή την εποχή αλλά ήδη γίνονται προσπάθειες για κάτι τέτοιο. Εσείς πως οραματίζεστε την εξέλιξη της παιδείας?… Επιμέλεια: Γιώργος Πληγορόπουλος