Sunday 29 August 2010

THINK: Σχετικότητα στη ζωή


Σχετικότητα στη ζωή

ένας άνθρωπος – ένας κόσμος



Η μεγαλύτερη νίκη του Αινστάιν ήταν οι μαθηματικές απόδειξεις πως η σχετικότητα είναι κάτι το πραγματικό στη φύση. Άρα αν ισχύει σε τόσο βασικές έννοιες όπως ο χρόνος, ο χώρος και η ύλη τότε θα πρέπει να ισχύει σε οτιδήποτε. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Ας σκεφτούμε το χειρότερο δυνατό γεγονός που μπορεί να συμβεί σε οποιοδήποτε ζωντανό πλάσμα. Τον θάνατο. Η τελετουργία που έχουν οι άνθρωποι γι'αυτό το γεγονός το ονομάζουν κηδεία. Έχετε βρεθεί ποτέ στη θέση να σας ξενίζουν όλες αυτές οι τελετουργίες? Ή ακόμα χειρότερα το επονομαζόμενο θλιβερό γεγονός να αφορά ένα αγαπημένο σας πρόσωπο αλλά να μην σας αγγίζει η θλίψη σε τόσο μεγάλο βαθμό όσο φαντάζεστε. Η αλήθεια είναι πως ο θάνατος ως η έννοια του τέλους συμβαίνει πολύ συχνότερα από όσο θα θέλαμε, το αντίστοιχο συμβαίνει βέβαια και με τη γέννηση.

Όταν ένα αγαπημένο μας πρόσωπο πεθάνει χρησιμοποιούμε τη φράση "έχει φύγει" ή "χάθηκε" ή "εγκατέλειψε αυτό τον κόσμο". Το αντίθετο ισχύει επίσης. Όταν κάποιος έχει φύγει ή τον χάσαμε ή εγκατέλειψε από επιλογή του τον δικό μας μικρόκοσμο τότε δεν είναι σαν να πέθανε? Μπορεί να ζει σε μια αλλη κοινωνία και πόλη, αλλά εφόσον δεν επικοινωνούμε μαζί του, δεν αλληλεπιδρούμε με τον οποιοδήποτε τρόπο τότε αυτός είναι σαν να μην υπάρχει πλέον για μας. Αυτό δεν θα πρέπει να μας θλίβει εξίσου? Όπως κάθε σημαντικό πράγμα στη ζωή μας, το να χάσουμε κάποιον θα έπρεπε να το θρηνούμε ή τουλάχιστον να αποδεχόμαστε το πραγματικό τέλος όταν αυτό συμβαίνει. Πολλές φορές η ματαιοδοξία μας μπορεί να γεννήσει ψεύτικες ελπίδες ότι κάποτε μπορεί και να ξαναβρεθούμε με κάποιον ή να θαλπορούμε πως θα μας ξανασυμβεί ένα γεγονός ώστε να συνεχίσουμε από εκεί που είχαμε μείνει. Αν κάποιος βέβαια το θέσει κάποιος ως στόχο της ζωής του ίσως και να το καταφέρει αλλα αυτό που παρατηρείται κατά κόρον είναι πως οποιαδήποτε μικρότερη προσπάθεια δεν θα αλλάξει το παραμικρό. Όταν ήμασταν μικροί ίσως ανοίξαμε τα χεριά μας και τρέχαμε στην αυλή προσποιούμενοι ότι είμαστε αετοί και πετάμε, όταν όμως πέσαμε από το σκαλί το πήραμε απόφαση ότι δεν έχουμε φτερά και δεν επαναλάβαμε αυτή τη φαντασίωση. Αναγνωρίζοντας την αδυναμία μας να αλλάξουμε καταστάσεις που δεν εξαρτώνται αποκλειστικά από εμάς ώστε να δηλώναμε ρητά στον εαυτό μας πως εδώ είναι το τέλος θα έφερνε γαλήνη μέσα μας. Και ακριβώς από αυτό το τέλος κάνουμε μια καινούρια αρχή όπου όλα ανήκουν στο παρελθόν ως ιστορία, ως γνώση, ως εμπειρία, όπως θέλουμε το εκφράζουμε. Έχει γραφτεί ήδη ο στίχος στο τραγούδι του Δρογώση «Για μια παλιά συμμαθήτρια» που περικλείει αυτή τη φιλοσοφία. Ο στίχος γράφει: "νεκροί δεν είναι όσοι πέθαναν μα όσοι χάθηκαν για μας μακριά".

Μόνο αν φιλτράρουμε σωστά τις ρομαντικές μας σκέψεις θα κάνουμε ένα επιπλέον βήμα προς την ευτυχία

Καμία φορά μπορεί να συμβαίνει το αντίθετο, κάποιος να επιζητά το θάνατο κάποιου άλλου. Ένας επίδοξος δολοφόνος με άλλα λόγια. Ακόμα και αυτός όμως είναι να αναρωτιέται κανείς αν πραγματικά θέλει να σκοτώσει κάποιον για να τον δει να πάψει να αναπνέει και το σώμα του να αποσυντίθενται. Ο επίδοξος δολοφόνος αυτό που θέλει να πετύχει σε πρώτη φάση είναι να δημιουργήσει το φόβο της ανυπαρξίας σε αυτόν που απειλεί. Πέρα από τις περιπτώσεις κάποιου ψυχικά διαταραγμένου, αυτός που νιώθει συνεχές μίσος και απέχθεια απέναντι σε κάποιον δεν θα ήθελε ποτέ να τον σκοτώσει παρά να τον κάνει να νιώθει τον υπέρτατο φόβο, το φόβο του θανάτου. Αλλά ακόμα και αυτό το μίσος και η απέχθεια δεν μπορούν να τρέφονται για πάντα από την ανάμνηση των γεγονότων που ακολούθησαν ως εδώ. Κάποια στιγμή θα καταλαγιάσουν και ο δολοφόνος θα χρησιμοποιήσει το μαχαίρι ή θα πατήσει τη σκανδάλη για να δώσει ένα τέλος. Αν το θύμα καταφέρει και το σκάσει και μείνει για πάντα μακριά τότε το αποτέλεσμα δεν είναι το ίδιο? Ο δολοφόνος ίσως να συνεχίσει να επιζητά την εκδίκηση γιατί δεν μπορεί να αντέξει στην σκέψη πως αυτός που τον έβλαψε σε τόσο μεγάλο βαθμό θα ζει μια νέα ζωή και μάλιστα με τη χαρά πως νίκησε. Μια απλή πλάνη όμως από τη μεριά του δολοφόνου, πως το θύμα του είναι νεκρό ενώ αυτό βρίσκεται σε μια διαφορετική κοινωνία σε ένα πολύ μακρινό μέρος όπου πρακτικά είναι αδύνατο να αλληλεπιδράσει ποτέ ξανά άμεσα με τον δολοφόνο, έχει ακριβώς το ίδιο αποτέλεσμα με μια πραγματική δολοφονία. Το συμπέρασμα του προηγούμενο συλλογισμού ισχύει και εδώ, αυτοί που έφυγαν μακριά μας, η ευκαιρία, η στιγμή που χάθηκε, όλα αυτά πραγματικά πέθαναν σαν πραγματικά να είχαμε μια σφαίρα για το καθένα. Πολλές φορές αναρωτιόμαστε τι θα συνέβαινε εάν... και εδώ είναι η διαφορά μεταξύ φιλοδοξίας και ματαιοδοξίας. Η πραγματική διάνοια θα προσπαθήσει με όλη της τη δύναμη να κάνει την πρωτοτυπία να μετατρέψει αυτό το «τι θα συνέβαινε εάν...» σε πραγματικότητα, και ειλικρινά πιστεύει πως μπορεί να το πετύχει. Ο αθεράπευτα ρομαντικός σκέφτεται το ίδιο αλλά βαθιά μέσα του γνωρίζει πως τίποτα εν τέλει δεν θα αλλάξει. Και οι δύο για τους υπόλοιπους ανθρώπους χαρακτηρίζονται ως ανόητοι, αν και τελικά μόνο ο ένας από τους δύο θα καταφέρει να τους διαψεύσει.

Δική μου συμβουλή τόσο προς εσάς όσο και προς εμένα είναι να μην προσπαθείτε να δείτε το ποτήρι ούτε μισοάδειο ούτε μισογεμάτο, δοκιμάστε τον εαυτό σας σε μικρά πράγματα ώστε να έχετε την αυτογνωσία.. να γνωρίζετε από πριν όταν θα έρθει εκείνη η σημαντική για σας στιγμή αν μπορείτε να ανταπεξέλθετε. Διαφορετικά ακόμα ένα τέλος μπορεί να συμβεί που να μην έχετε την ευκαιρία ή την εύνοια ούτε καν να το θρηνήσετε.
Επιμέλεια: Γιώργος Πληγορόπουλος
 

Applied Ideas Copyright © 2010
George Pligor - Stergios