Tuesday 5 April 2011

CASE STUDY: Οικογενειακή Επιχείρηση

The updated version of this post is located at this link:



Πως αρχίζετε τη μέρα σας? Θέλοντας να καταστρέψετε και να καταναλώσετε σε μια απέλπιδα προσπάθεια να αποκτήσετε εξουσία που ίσως εξασφαλίσει την επιβίωση σας? Σίγουρα γρήγορα θα διαπιστώσετε πως αυτή η εξασφάλιση δεν έρχεται ποτέ οπότε θα πρέπει να συνεχίσετε να καταναλώνετε, να καταστρέφετε και να ζείτε ατομικά. Μήπως όμως ξυπνάτε θέλοντας να δημιουργήσετε, να προσφέρετε και να νικήσετε αποδεικνύοντας πως είστε οι καλύτεροι? Στη δική σας περίπτωση μάλλον η δόξα είναι η κινητήριος δύναμη και πολλές φορές σας οδηγεί σε δρόμους όπου η επιβίωση δεν φαίνεται να έχει τον πρωτεύοντα ρόλο. Θα έλεγε κανείς πως ζείτε περισσότερο συμβιωτικά. Αν και αυτός ο δυαδικός διαχωρισμός είναι υπεραπλούστευση της πραγματικότητας εδώ μας αρκεί.

Είχα την ευκαιρία να ζήσω από κοντά μια οικογενειακή επιχείρηση που εδώ και χρόνια εφαρμόζει τον πρώτο τρόπο ζωής. Το μοντέλο που ακολουθεί βασίζεται στην εκμετάλλευση ανθρώπων στους οποίους υπόσχεται όπως λέμε φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Η λέξη επιχείρηση περιέχει μέσα της το ουσιαστικό εγχείρημα, κάτι που δύναται να ακολουθήσει μια ανοδική ή καθοδική πορεία, και δυστυχώς στη συγκεκριμένη περίπτωση το μοντέλο της συγκεκριμένης επιχείρησης φέρει, όπως θα δείτε παρακάτω, όλα τα εφόδια ώστε μακροπρόθεσμα να αποτύχει.

Η συγκεκριμένη οικογενειακή επιχείρηση ανήκει στο χώρο των υπηρεσιών καθώς είναι μια εταιρεία που ασχολείται με το ηλεκτρονικό marketing. Με άλλα λόγια δεν παράγει τίποτα! Απλά προωθεί τα προϊόντα που παράγουν άλλες εταιρείες. Κάνοντας μια μικρή παρένθεση μπορούμε να λάβουμε υπόψη τον ηθικό ρόλο του marketing. Όπως έχει αποδειχθεί από διάφορες έρευνες ψυχολόγων οι τεχνικές για να οδηγήσεις κάποιον να πράξει κάτι βλαβερό για τον εαυτό του ή τους άλλους αλλά και αντίθετα για να πράξει ευεργετικά για τον εαυτό του ή τους άλλους είναι κοινές. Τι σημαίνει αυτό? Πως ακόμα και αν επιθυμείς να κάνεις καλό σε κάποιον θα πρέπει να χρησιμοποιήσεις χειραγώγηση για να τον πείσεις να πράξει σωστά. Το να περιμένεις να ενεργήσει συμβιωτικά μόνο και μόνο επειδή συνάδει με την λογική δεν αρκεί. Επομένως είναι στο χέρι του μαρκετίστα να προμοτάρει το ένα ή το άλλο προϊόν ανάλογα με τις προθέσεις του.

Καθώς η ανάγκη για marketing δεν είναι ζωτικής σημασίας, μπορεί να εμφανιστεί/εξαφανιστεί νυχθημερόν. Εφόσον το λεπτό σκοινί πάνω στο οποίο κρέμεται η συγκεκριμένη εταιρεία και όλες οι συναφές εταιρείες του χώρου υπηρεσιών είναι δεδομένο πως θα πρέπει οι εταιρείες αυτές να είναι πολύ καλές! Να στηθούν καλά από την αρχή και να δουλεύουν με όσο το δυνατόν πιο εξειδικευμένο προσωπικό. Εδώ το marketing είναι ηλεκτρονικό και το γεγονός αυτό ενισχύει ακόμα περισσότερο την προηγούμενη υπόθεση. Το μοντέλο της συγκεκριμένης εταιρείας λειτουργεί τελείως αντίστροφα. Χρησιμοποιεί ανθρώπους για πεπερασμένα χρονικά διαστήματα, χωρίς εκπαίδευση, χωρίς να υπάρχει συνοχή των ενεργειών και φυσικά χωρίς πρόοδο. Εγγενώς λοιπόν όλα τα projects που παράγονται από την συγκεκριμένη εταιρεία είναι ερασιτεχνικά. Για του λόγου το αληθές, την στιγμή που γνώρισα την εν λόγω οικογένεια το σύστημα στο οποίο εργάζονταν, το σύστημα Visual Studio της Microsoft υπήρχε στην εταιρεία εδώ και τέσσερα(4) χρόνια αλλά ο μοναδικός και παλαιότερος προγραμματιστής είχε προσληφθεί μόλις μερικούς μήνες νωρίτερα.

Ο μαγικός αριθμός είναι το τρία(3) διότι οι άνθρωποι γνωρίζουν από την εμπειρία τους, πως οτιδήποτε συμβεί, τρεις ή περισσότερες φορές ΔΕΝ είναι σύμπτωση

Για να κατανοήσετε καλύτερα το μοντέλο θα σας δώσω ένα ακόμα στοιχείο. Το τηλεφώνημα που έλαβα από την εταιρεία έγινε περίπου πέντε(5) μήνες αργότερα από την στιγμή που έστειλα το email. Ήδη θα αναρωτιέστε πως είναι δυνατόν να κρατήσει ο οποιοσδήποτε επαγγελματίας emails μέσα στα εισερχόμενα του, τα οποία χρονολογούνται 5 μήνες νωρίτερα. Ένας λόγος αν θέλουμε να τον δικαιολογήσουμε είναι να πούμε πως είναι τέρας οργάνωσης και έχει καταχωρήσει σε ξεχωριστό φάκελο όλα τα emails βιογραφικών που έχει λάβει ποτέ. Η άλλη περίπτωση είναι αυτό να γίνεται εσκεμμένα, διότι αν κάποιος υποψήφιος έστειλε ένα email με το βιογραφικό του πριν 5 μήνες και ακόμα ψάχνει για εργασία το πιθανότερο είναι να είναι απελπισμένος να βρει μια θέση.
Άρα το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς το έχει κάνει ήδη το κοινωνικό σύστημα που προάγει την απελπισία των ανέργων. Ένα εύκολο θύμα για τον εργοδότη. Το γεγονός που κάνει αυτή την δεύτερη περίπτωση πιθανότερη είναι πως όταν εγώ προσωπικά έστειλα ένα επιβεβαιωτικό email στον εργοδότη για την πρώτη μας συνάντηση δεν το διάβασε καθόλου. Μόνο η λέξη “βιογραφικό” στην επικεφαλίδα του μηνύματος αρκούσε για να λάβω ένα δεύτερο πανομοιότυπο email με το αρχικό.

Πάντοτε να έχετε σε επαγρύπνηση όλες τις αισθήσεις σας, γιατί μόνο τότε θα καταλάβετε αν κάτι βρωμάει, ξινίζει και φαίνεται σαπισμένο. Διότι τότε είναι σίγουρα για πέταμα!

Που άρχισα να κάνω λάθος: Εκεί όπου άφησα να με θολώσει το πλεονέκτημα της απόστασης. Για κάποιον που μένει μακριά από διάφορα κομβικά σημεία της ευρύτερης περιοχής των Αθηνών η απόσταση συνεπάγεται υψηλό κόστος μεταφοράς και μείωση του βιοτικού επιπέδου της καθημερινότητας μιας και ο ελεύθερος χρόνος του μετατρέπεται σε ταλαιπωρία. Το αντίθετο σενάριο ήταν η ματαιοδοξία που θόλωσε την κρίση μου.
Τα συναισθήματα που εξέλαβα από την πρώτη στιγμή από τον εργοδότη ήταν μια απαξίωση για το έως τότε έργο μου και το μόνο που του κέντρισε το ενδιαφέρον ήταν ένα ημιτελές παιχνίδι του facebook που είχα υλοποιήσει στον υπεραρκετό ελεύθερο χρόνο μου ως υποψήφιος εργαζόμενος. Τα συναισθήματα αυτά τα αγνόησα! Έπεισα τον εαυτό μου πως καμία δουλειά δεν είναι τέλεια με αποτέλεσμα να μην εμπιστευτώ το gut-feeling που είχα για την όλη υπόθεση.

Οι κακοί οιωνοί όμως δεν σταμάτησαν να έρχονται. Από την πρώτη κιόλας ημέρα που μου ανέθεσαν το project υπήρχε μια πολύ ευγενική, πολύ περιποιημένα τυλιγμένη με φανταχτερή κορδέλα, πίεση να υπογράψω μία σύμβαση εργασίας. Δεύτερο στοιχείο είναι πως την ίδια ημέρα άρχισε την συνεργασία με την εν λόγω εταιρεία και μια κοπέλα ως γραφίστρια. Τα ερωτηματικά ξεπρόβαλαν από παντού, από όλες τις καρέκλες που έβλεπα γύρω μου αλλά και από την καρέκλα που καθόμουν εκείνη την στιγμή. Που ήταν όλοι οι υπόλοιποι? Τι απέγιναν αυτοί που δούλευαν προηγουμένως εδώ? Όταν η ώρα ήταν κατάλληλη έθεσα την ερώτηση και έλαβα μια ασαφή απάντηση από το μικρότερο μέλος της οικογένειας. Αλλά ευτυχώς ο προγραμματιστής ήταν εκεί επί τόπου παρόν για να συμπληρώσει την αρκετά πιο σαφή απάντηση “εδώ όλοι περνάνε σαν φαντάσματα”. Από εκείνη τη στιγμή και μετά έγινε σαφές πως εάν συνεργαζόμουν με αυτή την οικογένεια θα γινόμουν και εγώ πολύ σύντομα ένα φάντασμα.

Πιστός όμως στις εμμονές μου να λύσω το πρόβλημα και να τελειώσω επιτυχώς το project χρησιμοποιώντας μια τεχνολογία που με την οποία δεν είχα καμία οικειότητα λίγες μέρες πριν αφιέρωσα τις σκέψεις μου στον πηγαίο κώδικα που έπρεπε να αναπτύξω ώστε να δώσω ζωή στα γραφικά. Ένα επακόλουθο αυτής της αφοσίωσής μου να μοντελοποιήσω και να υλοποιήσω το project σε σύντομο χρονικό διάστημα ήταν να μην κοιτάξω καθόλου την σύμβαση εργασίας. Και για εκείνες τις λίγες ημέρες ήταν προς το καλύτερο διότι κατάφερα να ολοκληρώσω το έργο.

Ένα ακόμα στοιχείο που υποδείκνυε πως είμαι περαστικός εκεί μέσα ήταν η συμπεριφορά της οικογένειας, ίσως περισσότερο έκδηλη από ένα συγκεκριμένο μέλος της. Εδώ είναι που παίζει ρόλο και πάλι το gut-feeling. Το συγκεκριμένο μέλος της οικογένειας φέρονταν ιδιαιτέρως ψυχρά και με σνομπισμό απέναντι στους νέους συνεργάτες (εμένα και την γραφίστρια) και όχι τόσο με τον προγραμματιστή. Εφόσον η συμπεριφορά αυτή ήταν μόνιμη είχα μια καλή ευκαιρία να την μελετήσω. Αν θέλετε μπορείτε να πείτε ότι μου ήρθε στο μυαλό το τρίτο μέρος της στιχομυθίας:
  • Learn from everyone
  • Follow no one
  • Watch for patterns
  • Work like hell

Προσπάθησα να θυμηθώ που αλλού είχα συναντήσει ανάλογη συμπεριφορά. Μου θύμιζε κάτι παρόμοιο με τα παιδιά των φαναριών: τους δίνεις ψίχουλα να σου κάνουν τη δουλειά (πχ. καθαρίσουν το παρμπρίζ) αλλά επειδή δεν θέλεις να νοιαστείς αποφεύγεις οποιαδήποτε οικειότητα, κοίταγμα στα μάτια ή συνομιλία μαζί τους. Έτσι είναι! Εξάλλου και εμείς ήμασταν φαντάσματα. Τα παιδιά του μηνός που αν υπέγραφαν θα μετατρέπονταν στα κορόιδα του μηνός.

Μετά από αυτό αρκούσε να ανακαλέσω τον κοινό παρονομαστή όλων των ανθρώπων, την σωματική και ψυχική υγεία. Και αν φαινομενικά τουλάχιστον ήμασταν όλοι εξίσου σωματικά υγιείς υπήρχε η διαφορά στην ψυχική υγεία απείχε παρασάγγας και έντεκα . Ενώ ο εκμεταλλευόμενος θα έπρεπε θεωρητικά να βρίσκεται σε χειρότερη ψυχική κατάσταση από τον εκμεταλλευτή, στην πραγματικότητα συνέβαινε το αντίθετο.
Εγώ έκανα κάτι που απολάμβανα εφαρμόζοντας γνώσεις πληροφορικής ενώ αυτοί που μου ανέθεσαν το project το οποίο έφυγε ουσιαστικά από τα χέρια τους, ξεκινούσαν την μέρα τους με νεύρα, κακία και εμπόλεμη διάθεση. Με τους άλλους όμως, όχι με εμάς.
Εμάς μας άφηναν χαλαρούς, πολύ χαλαρούς, περισσότερο από όσο θα περίμενε κανείς από κάποιον που σου δίνει την ευθύνη ενός project. Για να μην παρεξηγηθούμε, όχι δεν θέλω να έχω κανέναν να ασκεί εξουσία πάνω από κεφάλι μου, αλλά θα ήθελα να έχω κάποιον από τον οποίο να μπορώ να μάθω. Πολύ ενοχλητικό, παράδοξο και ηλίθιο για μια εταιρεία που θέλει να βρίσκεται στο χώρο του ηλεκτρονικού μάρκετινγκ να διοικείται από ανθρώπους που με έμμεσο τρόπο να χλευάζουν συνεχώς την τεχνολογία σαν να είναι κάτι που δεν τους αφορά και είναι απλά ευθύνη ενός μηχανικού.

Και κάτι ακόμα: Αν δεν έχετε 6η αίσθηση, εξασκήστε την!

Ήδη άρχισε να φαίνεται πως η αρχική win - lose κατάσταση μετατρέπεται στην πραγματικότητα σε μια lose - lose κατάσταση. Χαρακτηριστικό είναι πως όταν ανέφερα στον ιδιοκτήτη πως θα μου άρεσε σε περίοδο ενός χρόνου επαγγελματικής εμπειρίας γενικά στην πληροφορική να έχω αποδοχές ~2000 ευρώ είδα πόσο πολύ τον ξένισε η ιδέα σε αυτό το ποσό. Αυτό που δεν του ανέφερα όμως είναι πως σύμφωνα με τις φήμες αλλά και με αριθμούς να το επιβεβαιώνουν είναι πως ο προγραμματιστής που βγάζει 2000 ευρώ συνεπάγεται έναν προϊστάμενο ο οποίος έχει αποδοχές κοντά στα 5000 ευρώ! Η αδυναμία του να δει αυτή την πραγματικότητα ή αλλιώς η ανικανότητά του να επιτύχει τέτοιους στόχους είναι ένα από τα εγγενή προβλήματα για το μέλλον της εταιρείας.

Η κλίμακα αυτή δεν αποκτάται από την μία μέρα στην άλλη, είναι αποτέλεσμα εργασίας και σωστής οργάνωσης αρκετών χρόνων το οποίο όμως δεν συμπεριλαμβάνει μεγάλες σπατάλες εφόσον το μόνο κόστος στην οργάνωση πληροφοριακών συστημάτων είναι φαιά ουσία έξυπνων ανθρώπων! Μια ωραία παρομοίωση που ταιριάζει εδώ είναι αυτή των δύο φίλων, ο ένας με το πέτρινο σπίτι και ο άλλος με το ξύλινο. Σε κάθε καταιγίδα το ξύλινο σπίτι γκρεμιζόταν και έπρεπε να φτιαχτεί από την αρχή ενώ το πέτρινο άντεχε. Ο ένας από τους φίλους δούλεψε σκληρά μια φορά και από εκεί και πέρα ήταν ελεύθερος να αναπτυχθεί ενώ ο άλλος δούλευε ξανά και ξανά μετά από κάθε καταιγίδα. Πόσες καταιγίδες πρέπει να γίνουν για να καταλάβει ο άεργος φίλος πως πρέπει να εξελιχθεί?

Επόμενο στοιχείο κάθε δομής οργάνωσης είναι να γνωρίζεις πότε ο όγκος των δεδομένων, της ροής πληροφορίας ή της εργασίας δικαιολογεί ένα ορισμένο overhead. Αποφύγετε τα overheads είναι ένα από τα πρώτα πράγματα που διδάσκονται οι μηχανικοί. Στην συγκεκριμένη επιχείρηση ο τρόπος οργάνωσης είναι γεμάτος overheads εφόσον όλα τα μέλη της οικογένειας αποτελούν από μόνα τους ένα overhead! Με άλλα λόγια κανένα από τα μέλη δεν ασχολείται με το εργατικό μέρος της δουλειάς το οποίο αναθέτουν σε τρίτους. Επομένως ο μοναδικός ρόλος που αναλαμβάνουν είναι η σύλληψη ιδεών που θα πρέπει να εφαρμοστούν από άλλους. Αλλά αν θεωρήσουμε πως 3-4 άτομα λειτουργούν επιτηρητικά και διοικητικά, θα περίμενε κανείς να υπάρχει ένας εύλογος αριθμός ανθρώπων στο εργατικό κομμάτι. Για θυμηθείτε όμως, πως δύο προγραμματιστές και μια γραφίστρια είναι όλο και όλο το προσωπικό, μόνο τρία(3) άτομα! Το overhead είναι υπερβολικό και άρα μη αποδοτικό!!

Το παραπάνω βασίζεται σε μια ξεπερασμένη αντίληψη: Ξεχωριστές ομάδες ανθρώπων θα πρέπει να αναλαμβάνουν το δημιουργικό και ξεχωριστές το εργατικό κομμάτι. Αν το δεχθούμε αυτό θα πρέπει να δεχθούμε πως η μία ομάδα έχει τεχνικές γνώσεις αλλά καμία δημιουργική τάση ενώ η δεύτερη ομάδα έχει πολλές ιδέες αλλά είναι ανίκανη να τις εφαρμόσει. Εμπειρικά θα συμφωνήσετε μαζί μου πως τέτοιοι απόλυτοι διαχωρισμοί είναι λανθασμένοι όταν μιλάμε για ανθρώπους. Όλοι έχουν να προσφέρουν στον έναν ή στον άλλο τομέα απλά ίσως λιγότερο ή περισσότερο ανάλογες τις κλίσεις του καθενός.

Έχω καταθέσει αρκετά συμπεράσματα ως τώρα αλλά θα αφήσω σε εσάς και στον εαυτό μου το ερώτημα του γιατί τα μέλη της συγκεκριμένης οικογένειας δεν επιθυμούν να καταπιαστούν με το εργατικό κομμάτι. Αυτό θα τους απάλλασσε πρώτα απ' όλα από την ανάγκη για γραφίστες ή άλλους designer τεχνικούς. Μη έχοντας την ανάγκη να προσλάβεις κάποιον δεν ασχολείσαι με διαδικασίες, δεν χρειάζεται να πληρώσεις κάποια σύμβαση εργασίας και έχεις την ευχαρίστηση πως έφτιαξες κάτι αποκλειστικά δικό σου.
Αλλά υπάρχει κάτι πολύ πιο σημαντικό στον συνδυασμό δημιουργικής σκέψης και εργασίας. Το ένα ενισχύει το άλλο δημιουργώντας ένα θετικό βρόγχο ανάδρασης. Οι δύο διαδικασίες γίνονται ταυτόχρονα και παράλληλα. Είναι πολύ πιο πιθανό να έχεις δημιουργικές σκέψεις ενόσω δουλεύεις παρά να πιέζεις μεμονωμένα τον εαυτό σου να του κατέβουν ιδέες!

Λένε πως είναι πολύ σημαντικό το πως θα τελειώσει μια ιστορία, εάν θα έχει θετική ή αρνητική κατάληξη. Το τέλος επηρεάζει, ολόκληρη την ιστορία στην εμπειρική μνήμη ενός ανθρώπου (περισσότερα για αυτό θα πρέπει να ανατρέξετε στην επιστήμη των behavioral economics). Αλλά συνήθως το τέλος συμβαίνει στο τέλος! Αν γνωρίζεις το τέλος από την αρχή, αν αυτό είναι κακό ή καλό, το συναίσθημα σε ακολουθεί σε όλη την διαδρομή αυτής της εμπειρίας.
Στην εν λόγω ιστορία λοιπόν το τέλος είχε συγκεκριμένη ημερομηνία, τέσσερις(4) μήνες αργότερα, και δεν θα ήταν καλό όπως όλα έδειχναν. Οι κακοί οιωνοί συνεχίζονταν για ακόμα μία φορά. Μέσα στην εβδομάδα που πέρασε υπήρχε συνεχή ροή ανθρώπων που έρχονταν για συνέντευξη. Εφόσον η ομάδα εργασίας είχε σχεδόν κλείσει, ποιος ο λόγος της πασαρέλας, με ροή κατά μέσο όρο δύο(2) με τρία(3) άτομα κάθε ημέρα?! Ακόμα ένας οιωνός ήταν η απόκριση από διάφορους καταστηματάρχες της γύρω περιοχής. Όταν τους αναγνώριζα πως είχα ξεκινήσει δουλειά στην εν λόγω εταιρεία έπαιρνα μια έμμεσα αρνητική απάντηση, όπως ακριβώς όταν θες να πεις κάτι αλλά δεν θες να το φωνάξεις διότι δεν γνωρίζεις ποιος είναι ο συνομιλητής σου.

Όπως είπαμε ήδη, καμία δουλειά δεν είναι τέλεια, και αν μη τι άλλο είναι αναγκαία για να πληρώσει τους λογαριασμούς και τα λοιπά πάγια έξοδα. Έχοντας επιτύχει, κάτι που φάνταζε αρκετά δύσκολο στην αρχή της εβδομάδας, να πλησιάζω στην ολοκλήρωση του project έπρεπε να διαβάσω την σύμβαση που μου είχαν εκτυπώσει. Πρώτα όμως ρώτησα το δεύτερο μέλος της νέας παρέας της εταιρείας, την κοπέλα που και αυτή μόλις είχε ξεκινήσει ως γραφίστρια. Μόλις μου ανέφερε το εξευτελιστικό ποσό για το οποίο την είχαν προσλάβει (είχε ήδη υπογράψει), και όχι ευθέως παρά δόλια εκμεταλλευόμενοι την ανοχή της ή ίσως την αδιαφορία της να διαβάσει αναλυτικά τη σύμβαση (δεν γνωρίζω) τότε μου γεννήθηκε η απορία αν η παρεξήγηση ήταν αμοιβαία. Όσο εγώ τους παρεξήγησα στην αρχή για το ρόλο της εταιρείας τους άλλο τόσο με παρεξήγησαν και αυτοί πως είμαι αναλφάβητος και δεν θα καταλάβω πως φέρθηκαν ύπουλα σχετικά με τον αρχικό προφορικό διακανονισμό μας. Έμενε μόνο λίγη ώρα μέχρι να φτάσω σπίτι και να διαπιστώσω ακριβώς αυτό!

Το γεγονός ότι υποτίμησαν σε σημαντικό βαθμό την νοημοσύνη μου προσέβαλλε μονάχα τον εγωισμό μου και δεν είχε καμία άλλη επίπτωση εφόσον ευτυχώς δεν είχα υπογράψει την σύμβαση. Σε λίγη ώρα όταν καταλάγιασαν τα συναισθήματα ήμουν περισσότερο ψύχραιμος να σκεφτώ τι θα μπορούσα πραγματικά να κερδίσω από την τρέχουσα κατάσταση.
Ο προγραμματιστής της εταιρείας παρότι συνεργάσιμος δεν φαίνονταν να ενδιαφέρεται να ανεβάσει την κλίμακα των project σε ανώτερο προγραμματιστικό επίπεδο. Αυτό θα γίνει κατανοητό μόνο από ανθρώπους της πληροφορικής αλλά θα αναφέρω χαρακτηριστικά πως τα μικρά projects της εταιρείας δεν είχαν την ανάγκη να ξεπεράσουν το 2-tier επίπεδο ενώ όλες οι υπόλοιπες εταιρίες λειτουργούν από το 3-tier MVC επίπεδο και πάνω.
Από την άλλη πλευρά ο ιδιοκτήτης μη έχοντας κανένα ενδιαφέρον για πληροφοριακά συστήματα πόσο μάλλον για την οργάνωση και ανάπτυξη αυτών δεν μπορεί να προσφέρει κάτι σε προγραμματιστές. Για να το πούμε διαφορετικά μια τετράμηνη εργασία σε αυτή την εταιρεία δεν προσφέρει καμία ουσιαστική προϋπηρεσία, παρά μόνο εικονική!

Αν με ρωτήσετε ποια ακριβώς είναι αυτή η εταιρεία θα μπορούσα να σας πω αλλά δεν θα το κάνω για τον απλούστατο λόγο ότι δεν είναι μόνο αυτή, είναι περισσότερες από μία. Δεν είναι στόχος αυτού του κειμένου να σπιλώσει την τάδε οικογενειακή επιχείρηση, παρά να αναλύσει το ανήθικο αλλά και προπάντων αποτυχημένο μοντέλο που ακολουθεί.

Επομένως η δική μου απόφαση ήταν να μην αρχίσω την συνεργασία με την εν λόγω εταιρεία μένοντας όμως πιστός στον προφορικό μου λόγο σε αυτούς και στον εαυτό μου να ολοκληρώσω το project που μου ανέθεσαν. Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές είμαστε μια μέρα μετά από το αντίο που είπα στην εταιρεία και το project είναι ολοκληρωμένο και στο ράφι. Αν θεωρήσουμε πως η κοστολόγηση του project είναι μέσα σε λογικά πλαίσια τότε σημαίνει πως η άρνησή τους να το αγοράσουν συνοδεύεται από προσωπικά συναισθήματα πράγμα που αναδεικνύει ακόμα ένα χαλασμένο σημείο αυτού του μοντέλου.

Αν βρεθείτε σε παρόμοιο δίλημμα, πιστεύω αξίζει να αναζητήσετε ανθρώπους (ανέργους, ελεύθερους επαγγελματίες κτλ.) που θα συνεργαστούν μαζί σας για να καταφέρετε να κτίσετε ένα win – win μοντέλο!

Επιμέλεια: Γιώργος Πληγορόπουλος
 

Applied Ideas Copyright © 2010
George Pligor - Stergios